ديوان بيدل دهلوي

اهل معني در هجوم اشک عشرت چيده اند
صبح را در موج شبنم خنده دندان نماست

هزار آئينه در پرداز زلفش
زجوهر شانه مژگان در آب است

ناز بخون ميطپد در صف مژگان يار
بر در اين ميکده حلقه مستان کيست

روزها در نفس خون کرد استغناي دل
ناله در زنجير از تمکين اين ديوانه سوخت

در غبار خاطر ما صد جهان عشرت گم است
آبروي گنجها در خاک اين ويرانه ريخت

گوهر صفت زمنت در يوزه محيط
در کاسه جبين تو آب حيا بس است

آسماني در نظر داريم وارستن کجاست
در خيال اين شيشه تا باشد پري آزاد نيست

عشق هر جا در خيال مجلس آرائي نشست
هر دو عالم در چراغ کلبه ديوانه سوخت

ما نه تنها در شکنج جسم گرديديم خاک
اي بسا گنجيکه نقد خويش در ويرانه سوخت

اميد در قلمرو بي حاصلي رساست
از هر چه هست بگسل و در انتظار پيچ

از کواکب گل فشاند چرخ در دامان صبح
آفتاب آئينه کارد در ره جولان صبح

آن سبکروحان که تن در خاکساري داده اند
در سواد سرمه خط چون نگاه افتاده اند

ممسکان را در مدارا نرم رو فهميده ئي
ليک در سختي چو پستان زن نازاده اند

در گلستانيکه نالد (بيدل) از شوق رخت
آه بلبل خار در چشم بهاران بشکند

اسرار در طبايع ضبط نفس ندارد
در پرده خس و خار آتش قفس ندارد

تماشاي بهاري کرده ام (بيدل) که از يادش
نگه در ديدها انگشت حيرت در دهان دارد

در باغ بي بهاريم سيري که در چه کاريم
گلباز انتظاريم بازي کنان بيائيد

بگذر از دعوي که در خلوتگه عشق غيور
محرمان خانه بيرون در نگشوده اند

در چارسوي آفاق بالفعل اين مناديست
لعل خوشاب باکيست در ثمين که دارد

نه فلک در وسعت آباد دل ديوانه ام
هست خلخاليکه در پاي مگس تنگي کند

بي طواف خويش در بزم وصالش بار نيست
در دل دريا مگر گرداب راهي واکند

بي بضاعت عالمي افتاد در وهم زيان
مايه گر باشد کسادي نيست در بازار سود

بروي عالم آرا گر نقاب زلف در پيچد
بياض صفحه کافور را در مشک تو پيچد

دماغ وهم سرشار است در خمخانه امکان
مي تحقيق تا در جام ريزي بنگ ميگردد

بهر جا نعمتي هست انفعالي در کمين دارد
حلاوت خانه دنيا مگس در انگبين دارد