شاهنامه فردوسي

بدو گفت بهرام کين پارسا
بدان رفته بود از در پادشا

چو در طيسفون برشد اين گفتگوي
ازان پادشاهي بشد رنگ وبوي

کزان آگهي بازجويد که چيست
ز جنگ آوران بر در شاه کيست

که در شب به نزديک خسرو شود
از ايران به آگاهي نو شود

گراين بد که گفتي خوش آمد مرا
خور و خواب در آتش آمد مرا

بدو گفت کاي شاه نابختيار
ز نوشين روان در جهان يادگار

هرانگه که لشکر براند به راه
بود يک زمان در ميان سپاه

هه غرقه در آهن و سيم و زر
نه ياقوت پيدانه زرين کمر

بديده نديدي مر او را بدست
کجا در جهان دشمن ايزدست

که داندکه در جنگ پيروز کيست
بدان سردگر لشکر افروز کيست

بپرسش يکي پيش دستي کنم
ازان به که در جنگ سستي کنم

اگر من سزاوار شاهي نيم
مبادا که در زير دستي زيم

نيابي شب تيره آن را بخواب
که جويي همي روز در آفتاب

که بهرام را ديده ام در سخن
سواريست اسپ افگن وکارکن

که من بي گمانم کزين راز ما
وزين ساختن در نهان سازما

رسيده مرا هيچ فرزند نيست
همان از در تاج پيوند نيست

اگر من شوم کشته در کارزار
جهان را نماند يکي شهريار

سپه رفت اکنون تو ايدر مه ايست
که کس در زمانه تو را يار نيست

چوبشنيد خسرو بگستهم گفت
که با ما کسي نيست در جنگ جفت

ز در چون رسيدند نزديک تخت
زهي از کمان باز کردند سخت

کنون هست لختي چو روشن گلاب
به سرخي چو بيجاده در آفتاب

خود اندر پرستشگه آمد چو گرد
بزودي در آهنين سخت کرد

ز آزادگان بندگان خواست کرد
کجا در جهانش نبد هم نبرد

چنين گفت کز تخم شاهان زني
اگر باز يابيم در بر زني

نجويد جز از راستي درجهان
چه در آشکار و چه اندر نهان