شاهنامه فردوسي

چو با گنج رنجش برابر نبود
بفرسود ازان درد و در غم بسود

يکي انجمن درج در پيش شاه
به پيش بزرگان جوينده راه

شهنشاه رخساره بي تاب کرد
دهانش پر از در خوشاب کرد

هرآنکس که شد کشته در کارزار
کزو خرد کودک بود يادگار

ز گفتار ويران نگردد جهان
بگو آنچ رايت بود در نهان

در دانش از گنج نامي ترست
همان نزد دانا گرامي ترست

چنين داد پاسخ که در دل نبود
که آن رسم را خود نبايد ستود

زبون بود بدخواه در جنگ من
چو گوپال من ديد و اورنگ من

نياسود هرکس کزو باز ماند
وزو در زمانه بد آواز ماند

هرآنکس که در بيم و اندوه زيست
بران زندگي زار بايد گريست

بپرسيد در دل هراس از چه بيش
بدو گفت کز رنج و کردار خويش

ز دادار دارنده دارد سپاس
نباشد کس از رنج او در هراس

ازو دارد از کار نيکي سپاس
بدو باشد ايمن و زو در هراس

غم آن جهان از پي اين جهان
نبايد که داري به دل در نهان

که کز هرچ در پادشاهي اوست
ز گنج کهن پرکند گاو پوست

که در پادشاهي يکي موزه دوز
برين گونه شادست و گيتي فروز

همه سر به سر باژدار توايم
پرستار و در زينهار توايم

خرد در زمانه شهنشاه راست
وزو داشت قيصر همي پشت راست

چه خاقان چيني چه در هند شاه
يکايک پرستند اين تاج و گاه

فراوان ز هر در سخن راندند
همه راز قيصر برو راندند

در و دشت گفتي که زرين شدست
کمرها ز گوهر چو پروين شدست

هر آنکس که پيمود با شاه راه
پياده بشد تا در بارگاه

به بوزرجمهر آن زمان شاه گفت
که رازي همي داشتم در نهفت

ز بخشايش و بخشش و راستي
نبينم همي در دلش کاستي

بگاهي که تنها بود در نهفت
پشيمان شود زان سخنها که گفت