ديوان بيدل دهلوي

در خروش بيدماغان جنون تکرار نيست
دل سپندي بود در محفل صدائي کرد و رفت

نيست در رنگ اعتبار ثبات
آبروها چو موج در گذر است

در طلبگاه دل چو موج و حباب
منزل و جاده هر دو در سفر است

گر محرم اشاره مژگان او شوي
در سرمه نغمه ايست که در هيچ ساز نيست

پختگي در پرده رنگ خزاني بوده است
ميوه هم در فکر سرسبزي خيال خام داشت

شب هجوم جلوه او در خيالم جا گرفت
آنقدر باليد دل کائينه در صحرا گرفت

در گرفتاري رسا شد نشه پرواز من
بال آزادي چو سروم پاي در گل بوده است

زتنگي دلم انديشه مي طپد در خون
چگونه محشر غم در فضاي مبهم اوست

در زراعتگاه امکان بسکه بيم آفت است
خلق را چون دانه گندم دلي در سينه نيست

صد هنر در پرده دل فرش اقبال صفاست
بيشتر در خانه آئينه جوهر بورياست

نغمه ما در غبار عجز طوفان ميکند
موجها را در شکست خويش تحرير صداست

صدق کيشانرا فلک در خاک بنشاند چو تير
سرو اين گلشن بجرم راستي پا در گلست

در رهش پاي طلب بيگانه دامان صبر
در غمش دست ندامت با گريبان آشناست

سراغ عافيتي نيست در قلمرو امکان
براي شعله ما در گذار خويش پناه است

محرومي غفلت نظري را چه علاج است
خلقيست درين خانه برون در و در نيست

بسکه در باغ جهان تنگست جاي انبساط
رنگ اگر دارد پر پرواز در پژمردن است

هشدار که در سايه ديوار قناعت
خوابيست که در خواب پر و بال هما نيست

در آتشيم زبي انفعاليت (بيدل)
که ميگدازي و چون شيشه نم در آب تو نيست

سعي خلوت دل کن شاه ملک عزت باش
در برون در خفتن ذلت گدائيهاست

آتش اين کاروان در هيچ حال آسوده نيست
بعد مردن نيز پروازيست در خاکسترات

بي رگ گردن مدان در امتحان آباد عشق
تا نچربد رشته در سوزن بجسم لاغرت

مصدر ايذاي خلق در همه جا ناسزاست
گر همه در زير پاست آبله زيبنده نيست

سيل اشکم در دل شبنم نفس دزديده است
از ضعيفي ناله در زنجير اين ديوانه نيست

مست عرفانرا شراب ديگري در کار نيست
جز طواف خويش دور ساغري در کار نيست

شعلها در پرده سعي جهان خوابيده است
گر نفس سوزد کسي آتشگري در کار نيست