شاهنامه فردوسي

روان در سخن گفتن آژيرکن
کمان کن خرد را سخن تيرکن

گرو تيز گردد تو زو برمگرد
هشيوار ياران گزين در نبرد

چنين هم نگه دار تن در خورش
نبايد که بگزايدت پرورش

ستوده ترآنکس بود در جهان
که نيکش بود آشکار و نهان

درم خواه وخلعت سزاوار اوي
که در دل نشستست گفتار اوي

تو مپسند فرزند را جاي اوي
چوجان دار در دل همه راي اوي

همان در جهان ارجمند آن بود
که با او لب شاه خندان بود

خورش خانه در خان او داشتي
تن خويش مهمان او داشتي

يکي نامور بود زروان به نام
که او را بدي بر در شاه کام

شد آمد بيفزود در پيش اوي
برآميخت با جان بدکيش اوي

به ايوان مهبود در کس نماند
ز خويشان او درجهان بس نماند

ازان پس که گيتي بدوگشت راست
جز از آفرين در بزرگي نخواست

بخفتند در دشت خرد و بزرگ
به آبشخور آمد همي ميش وگرگ

يکي هديه آراست پس بي شمار
همه ياد کرد از در شهريار

نديدند وهرکس کزيشان بماند
به دل در همي نام يزدان بخواند

بياسود چندي ز بهر شکار
همي گشت درکوه و در مرغزار

گماند کزو بگذري راه نيست
و گر در زمانه جز او شاه نيست

که با فر او تخت را شاه نيست
بديدار او در فلک ماه نيست

به انديشه در کار پيشي کنيم
بسازيم با شاه وخويشي کنيم

دبير جهانديده را پيش خواند
سخن هرچ بودش به دل در براند

چو آن نامه بر شاه ايران بخواند
همه انجمن در شگفتي بماند

که در پرده پوشيده رويان اوي
ز ديدار آنکس نپوشند روي

تو را در پس پرده يک دخترست
کجا بر سر بانوان افسرست

پري چهره بر گاه بنشست پنج
همه برسران تاج و در زير گنج

بگفتند چيزي که بايست گفت
ز فرزند خاتون که بد در نهفت