شاهنامه فردوسي

مر او را سبک شاه در برگرفت
ز هيتال و چين دست بر سر گرفت

چر فرمان او گشت در شهر فاش
به خوبي بپرداخت گاه از بلاش

هرآنگه که دانا بود پرشتاب
چه دانش مر او را چه در سر شراب

چنان هم که بايد دل لشکري
همه در نکوهش کند کهتري

که جز سوفزا دشمن اندر جهان
ورا نيست در آشکار و نهان

بدو گفت زين تاج بي بهره ام
ببي بهره ئي در جهان شهره ام

ازين داد و بيداد در گردنم
به فرجام روزي بپيچد تنم

بدانگه کجا شاه در بند بود
به يزدان مرا سخت سوگند بود

همه لشکر و زيردستان ما
ز دهقان وز در پرستان ما

چو کردند عهد آن دو گردن فراز
در گنج زر و درم کرد باز

پسرزاد جفت تو در شب يکي
که از ماه پيدا نبود اندکي

بياريم جاماسب ده ساله را
که با در همتا کند ژاله را

پياده همه پيش او در دوان
برفتند پر خاک تيره روان

ز خشکي خورش تنگ شد در جهان
ميان کهان و ميان مهان

مهان جهان بر در کيقباد
همي هر کسي آب و نان کرد ياد

قباد سراينده گفتش بگوي
به من تازه کن در سخن آبروي

چو مزدک ز در آن گره را بديد
ز درگه سوي شاه ايران دويد

بدرگاه او شد به انبوه گفت
که جايي که گندم بود در نهفت

دهدي آن بتاراج در کوي و شهر
بدان تا يکايک بيابيد بهر

چو بشنيد در دين او شد قباد
ز گيتي به گفتار او بود شاد

فراوان ز گيتي سران بردرند
فرود آوري گر ز در بگذرند

ازين پنج ما را زن و خواستست
که دين بهي در جهان کاستست

بمن ده ورا و آنک در دين اوست
مبادا يکي را به تن مغز و پوست

چو مردم سراسر بود در جهان
نباشند پيدا کهان و مهان

ز دين آوران اين سخن کس نگفت
تو ديوانگي داشتي در نهفت