شاهنامه فردوسي

چو تو شاه ننشست کس در جهان
نه کس اين شنيد از کهان و مهان

چو گنجي پراگنده اي در جهان
ميان کهان و ميان مهان

ز ديبا بياراسته صد شتر
رکابش همه زر و پالانش در

نديد و نبيند کسي در جهان
چو تو شاه بر تخت شاهنشهان

ز بوي زنان موي گردد سپيد
سپيدي کند در جهان نااميد

بزد حلقه را بر در و بار خواست
خداوند خورشيد را يار خواست

پرستنده مهربان گفت کيست
زدن در شب تيره از بهر چيست

چنين داد پاسخ که بگشاي در
به بهرام گفت اندر آي اي پسر

چو آمد به بالاي ايوان رسيد
ز در دختر ميزبان را بديد

زن چنگ زن چنگ در بر گرفت
نخستين خروش مغان درگرفت

چو در پيش او مست شد ماهيار
چنين گفت با ميزبان شهريار

بگفت اين و چادر به سر برکشيد
تن آساني و خواب در بر کشيد

سپاه انجمن شد به درگاه بر
کجا همچنان بر در شاه بر

نثارش کن از گوهر شاهوار
سه ياقوت سرخ از در شهريار

مبين مر ورا چشم در پيش دار
ورا چون روان و تن خويش دار

بزرگان که بودند بر در به پاي
بياوردشان مرد پاکيزه راي

اگر نان بدي در تنم جان بدي
اگر چند جانم به از نان بدي

چرا آمدي در سراي تهي
که هرگز نبيني مهي و بهي

بيابان سراسر همه کنده سم
همان روغن گاو در سم به خم

يکي گم شده نام فرشيدورد
نه در بزمگاه و نه اندر نبرد

ندانست کس نام او در جهان
ميان کهان و ميان مهان

چنين خواسته گسترد در جهان
تهي دست و پر غم نشسته نهان

همي بد که اين مرد بد ناسپاس
ز يزدان نبودش به دل در هراس

به زير زمين در چه گوهر چه سنگ
کزو خورد و پوشش نيايد به چنگ

مر او را چه دينار و گوهر چه خاک
چو بايست کردن همي در مغاک