ديوان حافظ

سخن اندر دهان دوست شکر
وليکن گفته حافظ از آن به

بيا به ميکده حافظ که بر تو عرضه کنم
هزار صف ز دعاهاي مستجاب زده

گفت حافظ دگرت خرقه شراب آلوده ست
مگر از مذهب اين طايفه بازآمده اي

گفت حافظ لغز و نکته به ياران مفروش
آه از اين لطف به انواع عتاب آلوده

گر خاطر شريفت رنجيده شد ز حافظ
بازآ که توبه کرديم از گفته و شنيده

حافظ چو طالب آمد جامي به جان شيرين
حتي يذوق منه کاسا من الکرامه

حافظ حديث سحرفريب خوشت رسيد
تا حد مصر و چين و به اطراف روم و ري

بخيل بوي خدا نشنود بيا حافظ
پياله گير و کرم ورز و الضمان علي

زبانت درکش اي حافظ زماني
حديث بي زبانان بشنو از ني

صوفي پياله پيما حافظ قرابه پرهيز
اي کوته آستينان تا کي درازدستي

عشقت به دست طوفان خواهد سپرد حافظ
چون برق از اين کشاکش پنداشتي که جستي

از دست چرا هشت سر زلف تو حافظ
تقدير چنين بود چه کردي که نهشتي

دل حافظ شد اندر چين زلفت
بليل مظلم و الله هادي

گر ديگري به شيوه حافظ زدي رقم
مقبول طبع شاه هنرپرور آمدي

به شعر حافظ شيراز مي رقصند و مي نازند
سيه چشمان کشميري و ترکان سمرقندي

ز پرده ناله حافظ برون کي افتادي
اگر نه همدم مرغان صبح خوان بودي

چو نقطه گفتمش اندر ميان دايره آي
به خنده گفت که اي حافظ اين چه پرگاري

ز کنج صومعه حافظ مجوي گوهر عشق
قدم برون نه اگر ميل جست و جو داري

نديدم خوشتر از شعر تو حافظ
به قرآني که اندر سينه داري

بس دعاي سحرت مونس جان خواهد بود
تو که چون حافظ شبخيز غلامي داري

حافظ از پادشهان پايه به خدمت طلبند
سعي نابرده چه اميد عطا مي داري

مگذران روز سلامت به ملامت حافظ
چه توقع ز جهان گذران مي داري

حافظ غبار فقر و قناعت ز رخ مشوي
کاين خاک بهتر از عمل کيمياگري

به يمن همت حافظ اميد هست که باز
اري اسامر ليلاي ليله القمر

بگذر از نام و ننگ خود حافظ
ساغر مي طلب که مخموري

نه حافظ مي کند تنها دعاي خواجه تورانشاه
ز مدح آصفي خواهد جهان عيدي و نوروزي

چند پويد به هواي تو ز هر سو حافظ
يسر الله طريقا بک يا ملتمسي

من ار چه حافظ شهرم جوي نمي ارزم
مگر تو از کرم خويش يار من باشي

حافظ دگر چه مي طلبي از نعيم دهر
مي مي خوري و طره دلدار مي کشي

ز وصف حسن تو حافظ چگونه نطق زند
که همچو صنع خدايي وراي ادراکي

خدا داند که حافظ را غرض چيست
و علم الله حسبي من سؤالي

حافظ مکن شکايت گر وصل دوست خواهي
زين بيشتر ببايد بر هجرت احتمالي

حافظ مدار اميد فرج از مدار چرخ
دارد هزار عيب و ندارد تفضلي

بگشاي تير مژگان و بريز خون حافظ
که چنان کشنده اي را نکند کس انتقامي

گريه حافظ چه سنجد پيش استغناي عشق
کاندر اين دريا نمايد هفت دريا شبنمي

سزاي قدر تو شاها به دست حافظ نيست
جز از دعاي شبي و نياز صبحدمي

جمع کن به احساني حافظ پريشان را
اي شکنج گيسويت مجمع پريشاني

خيال چنبر زلفش فريبت مي دهد حافظ
نگر تا حلقه اقبال ناممکن نجنباني

کار خود گر به کرم بازگذاري حافظ
اي بسا عيش که با بخت خداداده کني

حافظ برو که بندگي پادشاه وقت
گر جمله مي کنند تو باري نمي کني

نه حافظ را حضور درس خلوت
نه دانشمند را علم اليقيني

سيل اين اشک روان صبر و دل حافظ برد
بلغ الطاقه يا مقله عيني بيني

گفتي از حافظ ما بوي ريا مي آيد
آفرين بر نفست باد که خوش بردي بوي

ساقي مگر وظيفه حافظ زياده داد
کآشفته گشت طره دستار مولوي

حافظ خام طمع شرمي از اين قصه بدار
عملت چيست که فردوس برين مي خواهي

حافظ چو پادشاهت گه گاه مي برد نام
رنجش ز بخت منما بازآ به عذرخواهي

گر مسلماني از اين است که حافظ دارد
آه اگر از پي امروز بود فردايي

درر ز شوق برآرند ماهيان به نثار
اگر سفينه حافظ رسد به دريايي

مکن حافظ از جور دوران شکايت
چه داني تو اي بنده کار خدايي

حافظ شب هجران شد بوي خوش وصل آمد
شاديت مبارک باد اي عاشق شيدايي