منطق الطير عطار

آتش عشق آب کار او ببرد
زلف ترسا روزگار او ببرد

برنيامد با خود و رسوا شد او
مي نترسيد از کسي، ترسا شد او

از برش عمدا نمي بايست شد
جمله را ترسا همي بايست شد

چون درآمد دختر ترسا ز خواب
نور مي داد از دلش چون آفتاب

اسرار نامه عطار

يکي بر روي آن دريا برون شد
گهي مؤمن گهي ترسا برون شد

الهي نامه عطار

يکي ترسا مسلمان گشت و پيروز
بمي خوردن شد آن جاهل دگر روز

بدل مي گفت کاي مشغول بازي
چو ترسا دوستي آمد مجازي

يکي ترسا ميان بسته بزنار
به پيش با يزيد آمد ز بازار

که اي مؤمن اگر خواهي همه چيز
بدل کن تا کند ترسا بدل نيز

خسرو نامه عطار

بصدق آمد جهان جان مطيعش
که ترسا بود و روح الله شفيعش

لسان الغيب عطار

ز مشرق تا بمغرب برو فاجر
ز ترسا و يهود و گبر و کافر

مظهر العجايب عطار

داد از نان شه او را لقمه اي
ساخت ترسا هم از آن نان طعمه اي

خود ز دست شيخ ترسا آن گرفت
خورد آن نان و از آن نان جان گرفت

گه يکي را زاهد و ترسا کني
گه يکي را عارف و رعنا کني

جوهر الذات عطار

بت تو صورت تو گشته ترسا
درون دير صورت راهب آسا

مرا رحمت فزونست اندر اينجا
فشانم بر جهود و گبر و ترسا

يکي بين گبر و ترسا و مسلمان
که بنمودست از خود جمله جانان

مجموعه آثار عطار

اگر بشناسي او را اي برادر
چه مي پرسي ز ترسا و ز کافر

ز مشرق تا بمغرب بر و فاجر
ز ترسا و يهود و گبر و کافر

ديوان عراقي

ترسا به چه اي رعنا، از منطق روح افزا
صد معجزه عيسي بنموده به برهاني

ديوان فروغي بسطامي

دوش از وجد فروغي به کليسا مي گفت
که مرا جلوه ترسابچه اي ترسا داشت

مخوان دور فلک را دور ترسا
که دوران تا به دوران فرق دارد

ديوان قاآني

به تو کج رود هرکه چون خط ترسا
بسوزاد قلبش چو قنديل راهب

آفت يک روم ترسا از دو پرچين سلسله
غارت يک دير راهب از دو مشکين طيلسان

ور از دو ساق غلمان نايد قلم به دست
از ساعدين آن بت ترسا بياوريد