ديوان عطار

ترسا بچه مستم گر پرده براندازد
بس سر که ز هر سويي بر يکدگر اندازد

چون من ز همه عالم ترسا بچه اي دارم
دانم که ز ترسايي هرگز نبود عارم

ترسا بچه اي ناگه چون ديد عيان من
صد چشمه ز چشم من باريد روان من

ترسا بچه اي شنگي زين نادره دلداري
زين خوش نمکي شوخي، زين طرفه جگرخواري

ترسا بچه لولي همچون بت روحاني
سرمست برون آمد از دير به ناداني

ترسا بچه را به پيش خود خواند
پس گفت نشان ره چه داني

چون چشم و لبش ديدم صد گونه بگرديدم
ترسا بچه چون ديدم بي توش و توانايي

منطق الطير عطار

گفت چون ترسا بچه خوش دل بود
دل ز رنج اين و آن غافل بود

الهي نامه عطار

يکي زيبا پسر او را چنان بود
که آن ترسا بچه شمع جهان بود

ديوان وحشي بافقي

ترسا بچه اي کز مي و جامش خبرم نيست
خواهم برمش نام ولي آن جگرم نيست

ترسا بچه گو باده از اين مست ترم ساز
تا بستن زنار بگويم خبرم نيست

ديوان عرفي شيرازي

بحث بارد و قبول بت ترسا بچه است
ورنه از کفر زبوني نبود ايمان را

کشکول شيخ بهايي

حافظ:

حافظ:

حافظ:

حافظ:

ديوان عطار

زو هر که نشان دارد دل بر سر جان دارد
ترسا بچه آن دارد ديوانه از آنم کرد

ديوان سنايي

عقل ترسا روح عيسي روي را
در چليپاهاي زلف آويخته

ديوان بيدل دهلوي

در انجمن ياس چه گويم بچه شغلم
در کارگه عجزم ندانم بچه کارم

الهي نامه عطار

ترا تا بچه اي ظاهر نگردد
غم يک بچه در خاطر نگردد

خسرو نامه عطار

يکي در آرزوي بچه پيوست
يکي را ده بچه، يک نان نه دردست

ديوان خاقاني

خورده به رسم مصطبه، مي در سفالين مشربه
وقت مسيح يکشبه، در پاي ترسا ريخته

ديوان سلمان ساوجي

نقدي که تو مي خواهي، در کوي مسلماني
من يافته ام سلمان، در ميکده ترسا

منطق الطير عطار

شيخشان در روم تنها مانده
داده دين در راه ترسا مانده

مثنوي معنوي

بعد از ان ترسا در آمد در کلام
که مسيحم رو نمود اندر منام