شاهنامه فردوسي

بدين کار در پارس گرد آمدند
بسي زين نشان داستانها زدند

که اين تاج شاهي سزاوار کيست
ببينيد تا از در کار کيست

همه در جهان خاک را آمديم
نه جوياي ترياک را آمديم

ز شيبان و از قيسيان ده هزار
فرازآر گرد از در کارزار

ره شورستان تا در طيسفون
زمين خيره شد زير نعل اندرون

ز سوراخ چون مار بيرون کشيد
همي دامن خويش در خون کشيد

به ايران زمين در ابا يوز و باز
چنانچون بود شاه گردن فراز

ازان صد يکي نام بهرام بود
که در پادشاهي دلارام بود

همه راست گفتيد و زين بترست
پدر را نکوهش کنم در خورست

ز بيشه دو شير ژيان آوريم
همان تاج را در ميان آوريم

بگفت اين و برخاست و در خيمه شد
جهاني ز گفتارش آسيمه شد

به شاهنشهي در چه پيش آوري
چو گيري بلندي و کنداوري

به مردي و گفتار و راي و نژاد
ازين پاک تر در جهان کس نزاد

ازان پس ز ايرانيانش چه باک
چه ما پيش او در چه يک مشت خاک

ندانست کس در هنرهاي تو
به پاکي تن و دانش و راي تو

گرو زين سپس شاه ايران بود
همه مرز در چنگ شيران بود

ز گيتي برآمد سراسر خروش
در آذر بد اين جشن روز سروش

نه دريا پديد و نه دشت و نه راغ
نبينم همي در هوا پر زاغ

که چونان بديم از بد يزدگرد
که خون در تن نامداران فسرد

ازان پس در گنج بگشاد شاه
به دينار و ديبا بياراست گاه

در گنج بگشاد و روزي بداد
سپاهش به دينار گشتند شاد

چو فرمانش آمد ز گيتي به جاي
مناديگري کرد بر در به پاي

هرانکس که از داد بگريزد اوي
به بادآفره در بياويزد اوي

نماند به فردا از امروز چيز
نخواهد که در خانه باشد به نيز

چو نان خورده شد ميزبان در زمان
بياورد جامي ز مي شادمان