شاهنامه فردوسي

نبايد که بندد در گنج سخت
به ويژه خداوند ديهيم و تخت

همان روز تو ناگهان بگذرد
در توبه بگزين و راه خرد

اگر در سخن موي کافد همي
به تاريکي اندر ببافد همي

بگفتي که شاه از در کار نيست
شما را بدو راه ديدار نيست

سر سال هشتم مه فوردين
که پيدا کند در جهان هور دين

به در بر ستاره شمر هرک بود
که شايست گفتار ايشان شنود

از اختر چنان ديد خرم نهان
که او شهرياري بود در جهان

نه موبد بود شاد و نه پهلوان
نه او در جهان شاد روشن روان

تنش را به خلعت بياراستند
ز در اسپ شاه يمن خواستند

سه موبد نگه کرد فرهنگ جوي
که در شورستان بودشان آب روي

بها داد منذر چو بود ارزشان
که در بيشه کوفه بد مرزشان

بياورد رومي کنيزک چهل
همه از در کام و آرام دل

دو بگزيد بهرام زان گلرخان
که در پوستشان عاج بود استخوان

فروهشته زو چار بودي رکيب
همي تاختي در فراز و نشيب

دو پيکان به جاي سرو در سرش
به خون اندرون لعل گشته برش

هيون را سوي جفت ديگر بتاخت
به خم کمان مهره در مهره ساخت

چو او زير پاي هيون در سپرد
به نخچير زان پس کنيزک نبرد

ز برد يماني و تيغ يمن
گر هرچ معدنش بد در عدن

به شادي در بخشش اندر گشاد
بر اندازه يارانش را هديه داد

به منذر يکي نامه بنوشت شاه
چنانچون بود در خور پيشگاه

که تا کي بود در جهان مرگ اوي
کجا تيره گردد سر و ترگ اوي

ازين دانش ار يادگيري به دست
که اين راز در پرده ايزدست

کشان دم در پاي با يال و بش
سيه سم و کفک افگن و شيرکش

به تابوت زرين و در مهد ساج
سوي پارس شد آن خداوند تاج

چو در دخمه شد شهريار جهان
ز ايران برفتند گريان مهان