شاهنامه فردوسي

که در چرم چو نازک اندام تو
همي بگسلد خواب و آرام تو

همه راز شاپور با او بگفت
بماند آن سخن نيک و بد در نهفت

تن از رنج خسته گريزان ز بد
بيامد در باغباني بزد

چو نزديک درگاه موبد رسيد
پراگنده گردان و در بسته ديد

به آواز زان بارگه بار خواست
چو بگشاد در باغبان رفت راست

که آن شيردل مرد جز شاه نيست
همان چهر او جز در گاه نيست

فرستاده موبد آمد دوان
ز جايي که بد تا در پهلوان

بگفت آنک در باغ شادي و بخت
شکفته شد آن خسرواني درخت

فراز آمد از هر سوي لشکري
به جايي که بد در جهان مهتري

مهان را همه شاه در بر گرفت
ز بدها خروشيدن اندر گرفت

شب تيره جوشن به بر در کشيد
سپه را سوي طيسفون برکشيد

همي راندي در بيابان و کوه
بران راه بي راه خود با گروه

به لشکر گه آمد گذشته دو پاس
ز قيصر نبودش به دل در هراس

همان تاج ايران بدو در سپرد
ز گيتي بجز نام زشتي نبرد

ز هر جاي چندان غنيمت گرفت
که لشکر همي ماند زو در شگفت

سرانجام در بند و زندان بمرد
کلاه کيي ديگري را سپرد

کزين مرد چيني و چيره زبان
فتادستم از دين او در گمان

کسي کو بلند آسمان آفريد
بدو در مکان و زمان آفريد

نگنجد جهان آفرين در گمان
که او برترست از زمان و مکان

چنين گفت کاين مرد صورت پرست
نگنجد همي در سراي نشست

ز شاپور زان گونه شد روزگار
که در باغ با گل نديدند خار

ندارد در گنج را بسته سخت
همي بارد از شاخ بار درخت

سليحت در آرايش خويش دار
سزد کت شب تيره آيد به کار

چو شاپور گشت از در تاج و گاه
مر او را سپرد آن خجسته کلاه

جهاندار يزدان بود داد و راست
که نفزود در پادشاهي نه کاست