شاهنامه فردوسي

هرانکس که در جنگ سست آمدي
به آورد ناتن درست آمدي

بيابد ز من خلعت شهريار
بود در جهان نام او يادگار

دگر آنک در شهر دانا که اند
گر از نيستي ناتوانا که اند

دگر کيست آنک از در پادشاست
جهانديده پيرست و گر پارساست

به هر منزلي در خوريد و دهيد
بران زيردستان سپاسي نهيد

چو پيروز گردي ز کس خون مريز
که شد دشمن بدکنش در گريز

نبايد که ايمن شويد از کمين
سپه باشد اندر در و دشت کين

ازو نام نيکي بود در جهان
چه بر آشکار و چه اندر نهان

چو او در جهان شهرياري نبود
پس از مرگ او يادگاري نبود

به هر برزني در دبستان بدي
همان جاي آتش پرستان بدي

همي از پي سود بردم به کار
به در داشتن لشکر بي شمار

بود زندگانيش با درد و رنج
نگردد کهن در سراي سپنج

جهان يکسر از راي وز فر تست
خنک آنک در سايه پر تست

دو بازي بهم در نبايد زدن
مي و بزم و نخچير و بيرون شدن

همي مشتري بارد از ابر اوي
بتازيم در سايه فر اوي

چو در رزم رخشان شود راي اوي
همي موج خيزد ز درياي اوي

به نخچير شيران شکار وي اند
دد و دام در زينهار وي اند

برآمد ز هر دو سپه کوس و غو
بجنبيد در قلبگه شاه نو

بالتوينه در ببد روز هفت
ز روم اندر آمد به اهواز رفت

يکي شارستان نام شاپور گرد
برآورد و پرداخت در روز ارد

در خوزيان دارد اين بوم و بر
که دارند هرکس بروبر گذر

همي برد هر سو برانوش را
بدو داشتي در سخن گوش را

يکي رود بد پهن در شوشتر
که ماهي نکردي بروبر گذر

بجز داد و خوبي مکن در جهان
پناه کهان باش و فر مهان

در آز باشد دل سفله مرد
بر سفلگان تا تواني مگرد