شاهنامه فردوسي

کزيشان جز از نام نشنيده ام
نه در نامه خسروان ديده ام

ازان لشکر روم بگريخت اوي
به دام بلا در نياويخت اوي

به هندوستان در به زاري بمرد
ز ساسان يکي کودکي ماند خرد

چنان ديد در خواب کاتش پرست
سه آتش ببردي فروزان به دست

هرانکس که در خواب دانا بدند
به هر دانشي بر توانا بدند

که با من نسازي بدي در جهان
نه بر آشکار و نه اندر نهان

در گنج بگشاد بابک چو باد
جوان را ز هرگونه يي کرد شاد

همي تاخت پيش اندرون اردشير
چو نزديک شد در کمان راند تير

نگه کرد خندان لب اردشير
جوان در دل ماه شد جايگير

ز بالين ديبا سرش برگرفت
چو بيدار شد تنگ در بر گرفت

کنيزک در گنجها باز کرد
ز هر گوهري جستن آغاز کرد

دو اسپ گرانمايه کرده گزين
بر آخر چنان بود در زير زين

سوي پارس آمد بجويش نهان
مگوي اين سخن با کسي در جهان

هرانکس که بد بابکي در صطخر
به آگاهي شاه کردند فخر

بران مهتران آفرين گستريد
به دل در ز انديشه کين گستريد

که در شهر جهرم بد او پادشا
جهانديده با داد و فرمانروا

در گنج بگشاد و روزي بداد
سپه بر گرفت و بنه برنهاد

گرفتار شد در ميان اردوان
بداد از پي تاج شيرين روان

چه آمد که اين جاي راه تو بود
که نه در خور خوابگاه تو بود

وزان روي پيوسته شد ده به ده
به ده در يکي نامبردار مه

چنان بد که روزي همه همگروه
نشستند با دوک در پيش کوه

چو آن خوب رخ ميوه اندرگزيد
يکي در ميان کرم آگنده ديد

چنان شد که در شهر بي هفتواد
نگفتي سخن کس به بيداد و داد

ازان آگهي مرد شد در نهيب
بيامد ازان شهر دل با شکيب

سپهبد که بودي به مرز اندرون
به يک چنگ در جنگ کردش زبون