ديوان بيدل دهلوي

چون موج در طبيعت آفاق حرکتي است
آن گوهرش هنوز نداده است سر در آب

پرواز در حياکده زندگي تر است
اي موج بيخبر بشکن بال و پر در آب

فرياد اهل شرم بگوش که ميرسد
بيش از حباب نيست نفس پرده در در آب

در حقيقت (بيدل) ما صاحب گنج بقاست
گر بصورت در ره فقر و فنا افتاده است

آزادگي غبار در و بام خانه نيست
پرواز طايريست که در آشيانه نيست

کامجويان دست در دامان نوميدي زنيد
صيد ما صد سال اگر در خون طپد فتراک نيست

در خلوت دل از تو تسلي نتوان شد
چيزيکه در آئينه توان ديد مثال است

همچو دل عمري در آغوش خيالت داشتم
اين زمان همچون نگه در چشم حيران بينمت

سرمايه در انديشه اسباب تلف شد
آه از نفسي چند که در شغل هوس سوخت

سبحه ديگر بذکر مغفرت در کار نيست
تا نفس باقيست هستي در شمار رحمت است

کو صبر و چه طاقت که بصحراي محبت
در آبله پاداري و در ناله رسائيست

در کمين داغ دل چون شمع ميسوزم نفس
قرب منزل در خور سعي وداع جاده است

رشته قانون يا سم از نواهايم مپرس
در گسستن عالمي دارم که در مضراب نيست

گل در بريم و باده بساغر ولي چسود
در مشرب خيال پرستان دماغ نيست

تا تواني ناله کن (بيدل) که در کيش جنون
خامشي صبح قيامت در نفس پروردن است

تا مرا در عالم صورت مقيد کرده اند
زندگي در کسوت نبض است نالان زير پوست

چون گهر عزت فروش سخت جانيهانيم
همچو در يا در خور عرض گدازم آبروست

تحير صيد مژگان هم بهشتي در نظر دارد
بزير بال طاوس است دل در چنگ شاهينت

نفس در سينه نگهت آشيان خلد توصيفت
نگه در ديده شبستم پرور باغ تماشايت

هرکس اينجا سود خود در چشم پوشي ديده است
خودفروشان عبرتي آئينه در بازار نيست

ناله دارد در کمند غم سراپاي مرا
بيستون در دم و بر من صدا پيچيده است

فيض عزلت عالمي را در بغل مي پرورد
مردمک در سايه مژگان فلک پيما نشست

پختگي در پرده رنگ خزاني بوده است
ميوه ام در فکر سرسبزي خيال خام داشت

از پيکر خميده دل آسودگي نديد
اين خانه پا زحلقه در در رکاب داشت

صبح ازل همان عدمم بوده در نظر
در پنبه زار نيز کتان ماهتاب داشت