شاهنامه فردوسي

ازان نيکويها که ما کرده ايم
ترا در جواني بپرورده ايم

چو رستم نگهدار تخت کيان
همي بر در رنج بستي ميان

ولي عهد من او بود در جهان
هم انکس کزو زايد اندر نهان

نژادش به گيتي کسي را نگفت
همي داشت آن راستي در نهفت

سپه را همه سربسر بار داد
در گنج بگشاد و دينار داد

نهاني پسر زاد و با کس نگفت
همي داشت آن نيکويي در نهفت

ز چيزي که رفتي به گرد جهان
نبودي بد و نيک ازو در نهان

بفرمود تا درگري پاک مغز
يکي تخته جست از در کار نغز

به زير اندرش بستر خواب کرد
ميانش پر از در خوشاب کرد

نهادش به صندوق در نرم نرم
به چيني پرندش بپوشيد گرم

کنون گر بماند سخن در نهفت
بگويم به پيش سزاوار جفت

چو من برگشادم در بسته باز
به ديدار آن خردم آمد نياز

پر از در خوشاب بالين او
عقيق و زبرجد به پايين او

که اين کودک نامداري بود
گر او در جهان شهرياري بود

به زن گفت گازر که اين نيک جفت
چه خاک و چه گوهرمرا در نهفت

ببردند داراب را در کنار
نکردند جز گوهر و زر به بار

در خانه را تنگ داراب بست
بيامد به شمشير يازيد دست

که در تست فرزند شاه اردشير
ز باران مترس اين سخن يادگير

کسي در جهان اين شگفتي نديد
نه از کار ديده بزرگان شنيد

که کس در جهان اين شگفتي نديد
نه از موبد پير هرگز شنيد

شگفتي تر از کار من در جهان
نبيند کسي آشکار و نهان

دو رزم گران کرده شد در سه روز
چهارم چو بفروخت گيتي فروز

شهنشاه بر مهتران مهتر است
ز کار آن گزيند کجا در خور است

بپيچيد در جامه و سر بتافت
که از نکهتش بوي ناخوش بيافت

غمي دختر و کودک اندر نهان
نگفت آن سخن با کسي در جهان