شاهنامه فردوسي

چو بسيار بگريست با کشته گفت
که اي در جهان شاه بي يار و جفت

شکسته شد اين نامور پشت تو
کزين پس بود باد در مشت تو

چو گفتار و کردار پيوسته شد
در کين به گشتاسپ بر بسته شد

که تا او به تخت کيي برنشست
در کين و دست بدي را ببست

ازو يادگاري کنم در جهان
که تا هست مردم نگردد نهان

که در پرده بد زال را برده يي
نوازنده رود و گوينده يي

ز گنج بزرگ آنچ بد در خورش
فرستاد با نامور دخترش

براندازه رستم و رخش ساز
به بن در نشان تيغهاي دراز

ازو شاه کابل برآشفت و گفت
که چندين چه داري سخن در نهفت

چو بشنيد رستم برآشفت و گفت
که هرگز نماند سخن در نهفت

ز لشگر گزين کرد شايسته مرد
کسي را که زيبا بود در نبرد

سراسر همه دشت نخچيرگاه
همه چاه بد کنده در زير راه

ابا پشه و مور در چنگ مرگ
يکي باشد ايدر بدن نيست برگ

چو او تنگ شد در ميان دو چاه
ز چنگ زمانه همي جست راه

که آمد که بر تو سرآيد زمان
شوي کشته در دام آهرمنان

زواره به چاهي دگر در بمرد
سواري نماند از بزرگان و خرد

نماندي به گيتي و رفتي به خاک
که بادا سر دشمنت در مغاک

در دخمه بستند و گشتند باز
شد آن نامور شير گردن فراز

در خانه پيلتن باز کرد
سپه را ز گنج پدر ساز کرد

به يک سال در سيستان سوک بود
همه جامه هاشان سياه و کبود

بدان گيتيش جاي ده در بهشت
برش ده ز تخمي که ايدر بکشت

کنون رنج در کار بهمن بريم
خرد پيش دانا پشوتن بريم

فرامرز جز کين ما در جهان
نجويد همي آشکار و نهان

چنين گفت کز کين اسفنديار
مرا تلخ شد در جهان روزگار

به پيش نياکان تو در چه کرد
به مردي به هنگام ننگ و نبرد