شاهنامه فردوسي

مگوي آنچ هرگز نگفتست کس
به مردي مکن باد را در قفس

تو بر راه من بر ستيزه مريز
که من خود يکي مايه ام در ستيز

تهمتن زماني به ره در بماند
زواره فرامرز را پيش خواند

چو بشنيد بنشست پيش پدر
بگفت آنچ بشنيده بد در بدر

نشينيم يکجاي و پاسخ دهيم
همي در سخن راي فرخ نهيم

گو پيلتن را به بر در گرفت
چو خشنود شد آفرين برگرفت

نيايي زماني تو در خان من
نباشي بدين مرز مهمان من

به پاسخ چنين گفتش اسفنديار
که اي در جهان از گوان يادگار

چو در کارتان باز کردم نگاه
ببندد همي بر خرد ديو راه

تن خويش بيني همي در جهان
نه اي آگه از کارهاي نهان

شنيدي که در هفتخوان پيش من
چه آمد ز شيران و از اهرمن

که ما را به هر جاي دشمن نماند
به بتخانه ها در برهمن نماند

مرا يار در هفتخوان رخش بود
که شمشير تيزم جهان بخش بود

که لهراسپ را شاه بايست خواند
ازو در جهان نام چندين نماند

گشايم در گنج و هر خواسته
نهم پيش تو يکسر آراسته

چو تو شاه باشي و من پهلوان
کسي را به تن در نباشد روان

مي آورد و رامشگران را بخواند
ز رستم همي در شگفتي بماند

ببيني که من در صف کارزار
چنانم چو با باده و ميگسار

همان نام من بازگردد به ننگ
نماند ز من در جهان بوي و رنگ

همي جان من در نکوهش کني
چرا دل نه اندر پژوهش کني

پگاه آي در جنگ من چاره ساز
مکن زين سپس کار بر خود دراز

تو در پهلوي خويش بشنيده اي
به گفتار ايشان بگرويده اي

چو رستم بدر شد ز پرده سراي
زماني همي بود بر در به پاي

در فرهي بر تو اکنون ببست
که بر تخت تو ناسزايي نشست

همه کار نيکوست زو در جهان
ميان کهان و ميان مهان