ديوان بيدل دهلوي

عمرها شد در فضاي بي نشان پرميزنم
آشيان در عالم عنقاست اوهام مرا

چون نگه در خانه چشم خيال افتاده ايم
سايه مژگان تصور کن در و ديوار ما

شمع محفل در گشاد چشم دارد سوختن
فرق حيرانست در اقبال تا ادبار ما

در دير بوالفضوليم در کعبه ناقبوليم
يارب شکست دل کن محراب معبد ما

درس همه در سکته تدبير مساويست
در موج گهر نيست پس و پيش سبقها

در غم جستجوي رزق سودن دست داشتيم
آبله ريخت دانه چند در آسياي ما

آب در هر سرزمين دارد جدا خاصيتي
نشه باشد مختلف در هر طبيعت باده را

موج در گوهر زآشوب طپشها ايمن است
نيست تشويش دگر در بند دل افتاده را

در دبستان طلب تعطيل مشق درد نيست
همچو نال خامه در دل خشک مپسند آه را

هواي گلشن فردوس در قفس بنشاند
خيال در پس زانوي دل نشسته ما را

غير جوهر در تماشاي خط نورسته ات
ميکند صد آرزو در دل نمو آئينه را

ناله ها در شکن دام خموشي داريم
خفته پرواز در آغوش شکست پر ما

چو غنچه در پس زانوي انتظار جدائي
نشسته در چمن ما هزار رنگ کمين ها

ز برق حيرت حسنت چو موج در گوهر
در آب آئينه محواند ماهيان کباب

باز در گلشن ز خويشم ميبرد افسون آب
در نظر طرز خرامي دارم از مضمون آب

در عدم بيکاري ما شغل هستي پيش برد
صنت اوهام کشتي راند در موج سراب

تا هوائي در سرم پيچيد از خود ميروم
گردبادم دارم از سرگشتگي پا در رکاب

ميکند در خود تماشاي بهارستان رنگ
از براي سرخوشي در طبع گل بنگ است آب

در آن بساط که از رنگ آرزو پرسند
چو ياس در نفس ما شکسته است جواب

ريشه دلبستگي در خاک اين گلشن نبود
رفت گل هم در قفاي نالهاي عندليب

حسن تشريف بهار است آب را در برگ گل
ميکند در ساغر اندازد اگر پيدا شراب

در سواد سرمه کن نظاره چشم بتان
عشرت افروز است (بيدل) در دل شبها شراب

زجوش ماهتاب اين دشت و در کيفيتي دارد
که گوئي پنبه ميناست در رهن فشار امشب

زسخت جاني خود بيتو در شب هجران
نشسته در عرق خجلتم چو سنگ دراب

اي طالب سلامت از آفات نگذري
در ساحل آتش است تو کشتي ببر در آب