167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
شاهنامه فردوسي
نشست از بر تخت زر شهريار
چه کرديم و بر ما چرا بست راه
که تيمار آن بد ببايد کشيد
نشستن مرا جاي ده در بهشت
نهفته بگفتي خجسته سروش
گشايند و پوييم و يابيم راه
بر اندازه شان شاد بگذاشتند
ز چيزي که دارد همي در نهان
بود در همه نيکوي رهنماي
نبايد در راستي را نهفت
نه اسپ افگني از در کارزار
ببخشم بدو هرچ خواهد ز گنج
چه در آشکار و چه اندر نهان
ببخش و بترس از بد روزگار
که آگند کاوس در شهر طوس
که او را بدان خواسته رنج بود
که لهراسب را شاه بايست خواند
چو لهراسب را کي کند شهريار
بزاري خروشيدن اندر گرفت
مداريد در دل مرا جز درود
يکي چاه شد کنده هر جاي ژرف
و زآن شاه چون سرو در بوستان
نماندست همواره در به گزين
نهادند زير گل افشان درخت
مرا شاد دارند و روشن روان