167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
جوهر الذات عطار
که مي گردد از او ديدار ذات
که از ديدار من گردان و شيداست
که در کويم حقيقت گشته باشد
که بر ذرات عالم پادشاهم
عيان جان تويي اي جان جانان
دل وجانها عجايب غمخور توست
که اندر وي عجايب بي شمارست
مرا کردي در اين دريا تو واصل
بگو تا کي در اين خواهم بدن من
ببين در اولين و آخرين من
که من بنمايمت اينجاي ديدار
بگاهي گر بود صبح تنفس
که بسياري دمد اين صبح در خاک
که من در جان و دل پروردگارم
که جز ديدار خود چيزي نديديم
ز يک ذاتيم اينجا گه هويدا
نگنجد هيچ شادي نيز در غم
که در دريا تو کشتي درگذر دان
ز ناگاهي پذيرد زود غرقاب
چو بيني اندر اين دريا نهانست
که در مغرب شود پيوسته نوميد
شده پيري نه هنگام شبابي است
کسي داني که او در اشتياق است
رها کن بعد از اين هم قيل و هم قال
که خورشيد است در آفاق روشن
طلب کن در ميان ذرات ذاتت
در آن کشتي حقيقت زود و بشتاب
بخود بگشا همي درهاي معني
در اين دريا دل توفيق شان ياب
حقيقت در يکي و ني جدايند
تو در عين شريعت نار کل بين
که تا بوئي برد در شرع زين راه
که اندر وي تو اصل و فرع يابي
که اندر شرع مي يابند اثبات
عيان قطره در دريا يکي بود
مکن سستي بيک دو جام پر مي
که گنجشکي نداند رفت در قاف
چو باران بر رخ افشان اشک حسرت
بعالم در چه افزود و چه کم شد
که در خورد خدا هم اوست کس نيست
که هر کس را نباشد اين چنين کار
رها کردند بيشک نيک يا بد
که نور جان شود تابنده در شرع
نداني رفت تو اي پير شيدا
که تا هر لحظه يابي تو کمالي
کجا مي باز بيني روي او را
ز چشم جمله گشتش ناپديد او
در آن عين خودي بيهوش شد او
برآورده خروش و بانگ و غوغاي
نمود خويشتن در ذات اوبست