167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
شاهنامه فردوسي
که بود از در شهريار و سپاه
در و دشت يکسر چو بازار گشت
چنان تيز شد باد در هفت ماه
دو هفته دران شارستان بود شاد
نکردند ازو در جهان نيز ياد
بآيين خويش آور آيين من
برآسود از جنبش و ساز جنگ
بدريا در و نامداران شنيد
در غار تاريک چندي بجست
کجا در پناه جهاندار داشت
هرآنکس که او بر جهان پادشاست
سياوش که بد در جهان يادگار
بديدم در هنگ آن سوگوار
دل و جانم از رستن او بخست
چه رفت از گزند تو اندر جهان
بباريد خون بر رخ لاژورد
در بار بگشاد و لب را ببست
تنش را بدو در بکردند خشک
در خوابگه را ببستند سخت
چو بر تخت بنشست پيروزگر
ز کوه و بيابان وز خشک و تر
بنيرو شود کژي و کاستي
مي سرخ و سيمينه جام آوريد
ز بيگانه و مردم خويش من
همانا که با ديو دارد نشست