167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
جوهر الذات عطار
پس آنگه اين تن شيدا نظر کن
که بنمودستي اين آب و گل من
که از رمزم پدر موئي نداني
چو من شو تا شوي در عشق محرم
که اين يک قطره زان عين العيانست
نمود عشق من اينجا تو درياب
رهي يکبارگي از رنج و ز ذل
پدر يکي شهر اينجاي بسيار
ترا عين نمود کل فزايند
بوقتي کز صور اندر گذشتي
نهاده جان و دل او را برابر
از آن دريا من اين برهان نمودم
بديدم اندر او انجام و آغاز
نمودش عين پيدايست و پنهان
نظر کردم به کل معبود ديدم
عذاب صورت وعين الجحيم است
عذابست و نمودار بلايست
دل خود زين بلا و رنج و برهان
وگرنه گم کني جان و جهان هم
کجا هرگز رسي در منزل ما
رسد در مغز جان انجام و آغاز
در اين دريا ترا جز هيچ نايد
چگويم چون ترا ني هم جليسند
بگو تا کي شوي اي طفل بالغ
تو در خوابي نه ات هوش ونه حس است
چو تيري مي شوي سوي نشانه
شدي فارغ ز مکر و ديو و هم دد
ترا کشتي بيک دم در ربايد
در اين کشتي عجائب مي شتابي
در اين گرداب تن غرقاب ماني
در اين دريا عجب بي حاصلانيد
ز ترس وخوف اندر خواب هستيد
که کشتي وجودم در شتابست
که آن حضرت همه عين کمالست
خداي پاک بيخود بيشکي ام
که در اين خانه هم ناز است ودولت
وزاينجا گه چه خواهي برد آخر
نماند جمله فرزندان آدم
که خواهي گشت غرق و ره نداري
کزو مر سيل و باد و آب و برفست
که خواهي گشت ناگاهي تو شيدا
بگو تا چند ماني خوار و رسوا
چو ققنس جاي او در آتش آمد
بخواهم رفت من در عين يکتا
در آن کشتي که بودش صاحب درد
که کرده بد سفرها نيز بسيار
در آن شح پسر ميکرد تاخير
که ميگفت او همي در عين اسرار
که مي جوئي ره عين طريقت
که داري در حقيقت حق پديدار