شاهنامه فردوسي

نوندي برافگند بر ديده بان
ازان ديده گه تا در پهلوان

ازيشان نپرهيز و تن پيش دار
که آمد گه کينه در کارزار

ز پولاد در چنگ سيمين ستون
بزير اندرون باره اي چون هيون

يکي تيغ در چنگ بيژن چو شير
بپشت گرازه درآمد دلير

که در شهر ايران بگسترد کين
بگشت از ره داد و آيين و دين

که کس در جهان جاودانه نماند
بگيتي بما جز فسانه نماند

شب و روز در جوشن کينه جوي
نگر تا گشاده نداريد روي

چنان بسته در پيش خسرو برد
ز ترکان يکي هديه نو برد

بکردار نخچير در پيش من
کجات آن سپاه اي سر انجمن

مرا در دل آيد که افراسياب
سپه بگذراند بدين روي آب

سپاه وي آسوده از رنج و تاب
بمانده سپاهم چنين در شتاب

که جويد کنون در جهان کين تو
که گيرد کنون راه و آيين تو

بس از لشکر خويش تيمار خورد
ز گودرز پيمان ستد در نبرد

که گر من شوم کشته در کينه گاه
نجويي تو کين زان سپس با سپاه

چو گستهم شد کشته در کارزار
سرآمد برو روز و برگشت کار

نبايد که گرگ از پسش در کشد
که او را همان بخت خود برکشد

نگون گشت و هم در زمان جان بداد
شد آن نامور گرد ويسه نژاد

همي گفت که اي مهربان نيک يار
کجايي فگنده در اين مرغزار

ببيژن چنين گفت کاي نيک خواه
مکن خويشتن پيش من در تباه

کس از خواست يزدان نيابد رها
اگر چه شود در دم اژدها

که توران ز ايران همه پر غمست
زن و کودک خرد در ماتمست

بدين لشکر اندر بس مهترست
کجا بندگي شاه را در خورست

همه يکسره در پناه منيد
و گر چند بدخواه گاه منيد

که در بزم درياش خواند سپهر
برزم اندرون شير خورشيد چهر

که چون او نديدست شاهي بجنگ
نه در بخشش و کوشش و نام و ننگ