شاهنامه فردوسي

بران اندر آورد و برگشت زود
پس آسانش از پشت زين در ربود

نداني همي اي بد شور بخت
که در باغ کين تازه کشتي درخت

سر پر گناهش روان داد من
بمان تا کند در جهان ياد من

ز هرچ آفريدست او بي نياز
تو در پادشاهيش گردن فراز

بگيتي نباشد کم از طوس کس
که او از در بند چاهست و بس

چنان دان که کس بي بهانه نمرد
ازين در سخنها ببايد شمرد

چو در پيش او کشته شد ريونيز
زرسپ آن جوان سرافراز نيز

همان راي زد با تهمتن بران
چنين تا رخ روز شد در نهان

سر آزاد کن دور شو زين ميان
ببند اين در بيم و راه زيان

گر ايدونک بيچاره اي را زمان
بدست تو آمد مشو در گمان

سخن جز بشمشير با او مگوي
مجوي از در آشتي هيچ روي

ز نيروي گردنکشان تيغ تيز
خم آورد و در زخم شد ريز ريز

هوا گفتي از گرز و از آهنست
زمين يکسر از نعل در جوشنست

ز صف در ميان سپاه آمدند
جگر خسته و کينه خواه آمدند

همه دست آن نيزه داران ز کار
فروماند از برف در کارزار

در و دشت گشته پر از برف و خون
سواران ايران فتاده نگون

سيه گشت در دشت شمشير و دست
بروي اندر افتاده برسان مست

مکن پيشدستي تو در جنگ ما
کنند اين دليران خود اهنگ ما

هرآنکس که با طوس در جنگ بود
همه نامدار و کنارنگ بود

بفرجام چندين پسر ز انجمن
ببينم چنين کشته در پيش من

فراوان ز رستم گرفتند ياد
کجا داد در جنگ هر جاي داد

دريغ آن در و گاه شاه جهان
که گيرند ما را کنون ناگهان

دل چرخ در نوک شمشير تست
سپهر و زمان و زمين زير تست

هم از تشنگي هم ز راه دراز
گزيدن در رنج بر جاي ناز

ز گردان شمشير زن سي هزار
ز لشکر گزين از در کارزار