ديوان انوري

در سر حکمت و فطنت ز کرامت عقلي
در تن دانش و رامش به لطافت جاني

بر تو ار چند در انواع سخن تاوان نيست
اندرين شعر شکايت ز در تاواني

زان روي که روز وصل آن در خوشاب
در خواب شبي بر آتشم ريزد آب

در صدر وزارتت که در عشق زرست
چون از پس راء عمرو واو افتادست

خوش باش که يک نيمه مرا در خانه ست
در سنبله سپهر اگر يک دانه ست

پاي تو اگرچه در وفا محکم نيست
در دست تو يک درد مرا مرهم نيست

در چشمه تيغ بي کفت آب مباد
در زلف زره بي کنفت تاب مباد

بي ياد مبارک تو در دست ملوک
در آب فسرده آتش ناب مباد

ايام زفتنه تو در گوشه نشست
خورشيد ز سايه تو در خانه بماند

در هجر همي بسوزم از شرم خيال
در وصل همي بسوزم از بيم زوال

در کوي غمت هزار منزل دارم
وز دست تو پاي صبر در گل دارم

از شرم رخ تو در تو نتوان نگريست
مي ريزم اشک تا در آبت بينم

رفتم چو نماند هيچ آبم بر تو
در چشم تو خوارتر ز خاک در تو

وين وصل که قبله ايست در عالم عشق
از گمشدگان يکيست در عالم تو

در مرتبه از سپهر پيش آمده اي
وز آدم در وجود بيش آمده اي

ديوان باباطاهر

ز عشقت آتشي در بوته ديرم
در آن آتش دل و جان سوته ديرم

زدل نقش جمالت در نشي يار
خيال خط و خالت در نشي يار

ته که دور از مني دل در برم ني
هوايي غير وصلت در سرم ني

غمت در سينه مو خانه ديره
چو جغدي جاي در ويرانه ديره

فلک هم در دل تنگم نهد باز
هر آن انده که در انبانه ديره

خوشا آندل که از خود بيخبر بي
ندونه در سفر يا در حضر بي

زعشقت آتشي در بوته ديرم
در آن آتش دل و جان سوته ديرم

تو داري در مقام خود قراري
مويم که در جهان آواره هستم

روم در پاي گل افغان کنم سر
که هر سوته دلي در غلغل آيو

بگيرم در بغل قبر رضا را
در آن گلشن گل شادي بچينم