167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان بيدل دهلوي
پنجه بيکار دايم در حناست
خاکم آئينه جوهر دار است
اي بسا در که کرد باز شکست
نظاره در قلمرو آئينه نارساست
در ته خاک بيکسي تنهاست
ورنه مي در ساغر آئينه نيست
سرم در گريبان بيگانه ايست
بايد آخر جهان ديگر گشت
فرصت آئينه داري شرر است
خانه ما برون نشين در است
چندانکه نشان کف پائيد جبينيد
خندها بر بي گناهي ميزند
آب گشتن زسرم ميگذرد
خبرم بي خبرم ميگذرد
بوطن در سفرم ميگذرد
در يکدلي از خوشه انگور ببينيد
مگر آئينه زنداني ندارد
قاصد زديار مشرب آمد
خاريست ناخليده که بيرون نميشود
شکست رنگ بصبح دميده ميماند
بوداع فراغ ميگردد
مطربش بانگ زاغ ميگردد
دهن تنگ تو شکر دارد
گل در بغل چراغ باشد
اقامت در آغوش منزل نماند
ناله در کوهسار خواهم کرد
زخم خون در کنار را ماند
خست عرق جبين ندارد
او در هر جاست اين ندارد
عاجزي کفش مخملي دارد
در پرده غنچه حيا بود
سر که ناچار عطر آرد بار
نيست در خانه کمان ديوار
اگرت ناخني است سر ميخار
ديده آئينه بيدار است وبس
زجوهر نفس ميزند مو بمويش
خرامت مگر آبي آرد بجويش
ليک در فکر زادوراحله ايم
هجر پرورده وصال خوديم
چقدر تشنه زلال خوديم
هنگامه گدائي يعني دماغ شاهم
در خانه خورشيد دلايل چه فروشم
آسوده تر زنکهت گلهاي قاليم
ما گدايان در ميخانه ايم
در قفاي نگهي تاخته ام
چمن در گوشه دستار دارم
هجوم سبحه در زنار دارم
طنين پشه در کهسار دارم
عرياني ليک در قبائيم
در خارستان برهنه پائيم
لوح محفوظ نفهميدن رقم
عيش ها در خور غفلت کردم
صاحب خانه ام و در بدرم
خشکي لب نپسنديد ترم
جانکاه تر زصحبت غوغائي زبان
چو شمشير در قبضه موريانه
انتها حيرت ابتداست نگاه
شمع را در ميکشد آخر کلاه
ماه نو دارد زبان عذرخواه
ميشود جوهر چه ميسوزد نگاه
شش جهت در ميانه ايم همه
زخجلت نم جبهه دارم گدائي
بلنديهاست سر در جيب پستي
انفعال غرور پيدائي
خاک در چشم ناشناسائي
ديوان پروين اعتصامي
شد پايبند، خاطر آزادت
منزلگه صياد جانشکار است
در خاک بدينگونه خاکسار است
همواره در انديشه فرار است
يعقوب بکنعان در انتظار است
کاين بحر هميشه در انقلابست
در خانه هزارت اگر کتابست
تا بر دلت آلودگي حجابست
توشه آز در انبار نداشت
سالها ماند ولي کار نداشت
در و ديوار گر زباني داشت
کاز آغاز تدبير پايان کنند
جان بلند خويش نفرسايد
آتش اما در دل خاکستريم
در چراگاهي که عمري ميچريم
در ملک تو جهل کرد معماري
خر مهره چرا کني خريداري
خود بگذري، آنچه هست بگذاري
شام در خلوت آلوده ديواني
گر اين برزگر ميکند سرگراني
ز بالم کودکان پرها شکستند
افتاد بسي و جست بسيار
در ديدن نماند تاب ديدن
آلوده بخون مرغ دامان
افتاد ز آشيانه در جر
که ماندم در سياهي روزگاري
در دامن من تهيست بسيار
بنشاند تو را دمي در آغوش
در خانه ما ز آفت موش
کردست گهي شکار ماهي
در چنگ تو مرغ صبحگاهي
آلود بروغن و سياهي
در دامن گربه هاي ديگر
در باغ و چمن چميدن آموز
در فکرت قوت زندگاني