شاهنامه فردوسي

مر او را دران خانه انداختند
در خانه را بند برساختند

که خواهد ازين دشمنان کين خويش
کند تازه در کشور آيين خويش

به دشتش کشيدند پر آب روي
پياده دوان در به پيش گروي

به در بر يکي بنده بفزود دوش
تو گفتي ورا مايه دادست هوش

چه سازي که چاره بدست تو نيست
درازست در کام و شست تو نيست

بيامد به در پهلوان شادمان
بدل بر همه نيک بودش گمان

چو بشنيد پيران بخنديد و گفت
نماند نژاد و هنر در نهفت

به بر در گرفتش زماني دراز
همي گفت با داور پاک راز

شبان زاده اي را چنين در کنار
بگيري و از کس نيايدت عار

در گنجهاي کهن کرد باز
ز هر گونه اي شاه را کرد ساز

چو در بزم بودي بهاران بدي
به رزم افسر نامداران بدي

ز پرده به گيسوش بيرون کشيد
ز تخت بزرگيش در خون کشيد

به يزدان که تا در جهان زنده ام
به کين سياوش دل آگنده ام

سپه بود شمشيرزن سي هزار
همه رزم جوي از در کارزار

که چون برگشادم در کين و جنگ
ورا برگرفتم ز زين پلنگ

همان گنج دينار و در و گهر
همان افسر و طوق زرين کمر

همي در گمان افتد از نام خويش
نينديشد از کار فرجام خويش

برآيد به دست من اين کارکرد
به گرد در اختر بد مگرد

نبرده چنو در جهان سر به سر
به ايران و توران نبندد کمر

همي گفت و مي تاخت برسان گرد
يکي کرد با او سخن در نبرد

سپردار بسيار در پيش بود
که دلشان ز رستم بدانديش بود

پس آگاهي آمد به پرخاشجوي
که رستم به توران در آورد روي

در گنج دينار و پرمايه تاج
همان گوهر و ديبه و تخت عاج

نگه کن که در خاک جفت تو کيست
برين خواسته چند خواهي گريست

همان نافه مشک و موي سمور
ز در سپيد و ز کيمال بور