167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
شاهنامه فردوسي
که چندين چه داري سخن در نهفت
ز گفتار او بود آسيمه سر
نگه کرد سودابه او را بديد
ز ديباي زربفت و زرين کمر
ز هر گونه با او سخنها براند
همي ريخت آب و همي کند موي
کنون غم مرا بود و دستان ترا
وزان در که سودابه آشفته بود
گواهي دهد دل چو گردد درست
بر او نه خويش و نه پيوند بود
سخن گفت ازين در مکن هيچ ياد
بلرزيد در خواب و بگشاد گوش
برفت و در انديشه شد يک زمان
بر آتش يکي را ببايد گذشت
ز کار زن آيد همه کاستي
ز کردار بد پوزش اندر گرفت
نکرد ايچ بر کس پديد از مهان
وگر نه چو تير از کمان ناگهان
در گنج چندين چه بايد گشاد
گشاده شود چون تو بستي کمر
سر ماه با چرخ در زير تست
در گنج دينار بگشاد شاه
گزين کرد شاه از در کارزار
که ديدار ازان پس نخواهد بدن
گهي در شکار و شبستان بدي