شاهنامه فردوسي

بسي روز را داده بودم نويد
بسي کرده بودم ز هر در اميد

ازان نوشدارو که در گنج تست
کجا خستگان را کند تن درست

کجا گنجد او در جهان فراخ
بدان فر و آن برز و آن يال و شاخ

اگر آسمان بر زمين بر زني
وگر آتش اندر جهان در زني

ز توران سرانند و چندي ز چين
ازيشان بدل در مدار ايچ کين

همه کاخ تابوت بد سر به سر
غنوده بصندوق در شير نر

در بسته را کس نداند گشاد
بدين رنج عمر تو گردد بباد

چو دانا پسندد پسنديده گشت
به جوي تو در آب چون ديده گشت

درشتي ز کس نشنود نرم گوي
به جز نيکويي در زمانه مجوي

خود و گيو گودرز و چندي سوار
برفتند شاد از در شهريار

همي راند در پيش با طوس گيو
پس اندر پرستنده اي چند نيو

به ديدار او در زمانه نبود
برو بر ز خوبي بهانه نبود

ازين هر چه در گنج رستم نبود
ز گيتي فرستاد و آورد زود

جهان گشته پر شادي و خواسته
در و بام هر برزن آراسته

به يک هفته زان گونه بودند شاد
به هشتم در گنجها برگشاد

جز افسر که هنگام افسر نبود
بدان کودکي تاج در خور نبود

بدو گفت شاه اين سخن در خورست
برو بر ترا مهر صد مادرست

سياوش چو بشنيد گفتار شاه
همي کرد خيره بدو در نگاه

که گر من شوم در شبستان اوي
ز سودابه يابم بسي گفت و گوي

چو برداشت پرده ز در هيربد
سياوش همي بود ترسان ز بد

بيآمد خرامان و بردش نماز
به بر در گرفتش زماني دراز

همه نيکويي در جهان بهر تست
ز يزدان بهانه نبايدت جست

چو فرزند تو کيست اندر جهان
چرا گفت بايد سخن در نهان

به سودابه زين گونه گفتار نيست
مرا در شبستان او کار نيست

ز گفت سياوش بخنديد شاه
نه آگاه بد ز آب در زيرکاه