ديوان انوري

شيوه اهل زمانه پيش کن بگزين غلام
در حضر بي بي و خاتون در سفر اسفنديار

همچو معني که در بيان باشد
در جهاني و از جهاني بيش

نظيرت در سخا و مردمي نيست
نه در مرو و نه بغداد و نه طائف

بوده در بذل و جود چون حاتم
گشته در عدل و داد چون فاروق

روز و شب در عبادت خالق
سال و ماه در رعايت مخلوق

اي مسلم به نکته در اشعار
وي مقدم به بذله در امثال

چون بدان راضي نبودستم طلب مي کرده ام
در سفرگاه مسير و در حضرگاه مقام

گهي ز آب دو ديده مدام در بحرم
گهي ز آتش سينه مقيم در نارم

خاطرم در ستر ديوان دختران دارد چو حور
زهره شان پرورده در آغوش طبع زاهرم

در غرض از آفرينش غايتم بس اولم
گرچه در سلک وجود از روي صورت آخرم

در حل مشکلات چو خورشيد روشنم
در قطع معضلات چو شمشير قاطعم

تا که در خانه فلک باشيم
همه در خانه غلام توايم

گاه باشد به شرق و گاه به غرب
گاه در حوت و گاه در سرطان

هست يسر خادمان از خاتم تو در يسار
هست يمن چاکران از خامه تو در يمين

وفا در طبع تو تسکين گزيده
سخا در دست تو ماوي گرفته

خصم در مجلس تو مسخره وار
گردن از کاج در ندزديده

تو زر خواهي و من سخن عرضه دارم
تو در فاژه افتي و من در عطاسه

رشيد اختيار زمانه است و طبعش
در اين فن چو در زلف ژوليده شانه

چيست کز تابش تو در نورند
همه آفاق و بنده در سايه

اي ز قدر تو آسمان در گو
آفتاب از تو در خجالت ضو

اين همايون در فرخنده سراي
تا ابد باد در اقبال به پاي

به زر سيکي نمي يابم در اين شهر
وگرنه نيست در طبعم بخيلي

نه در دست تقدير ملکي بگيري
نه در حرب ايام خوني براني

عالمي از کرم اين همه در آسايش
امني از قلم آن همه در آساني

در حضورست از اين نقش يقين مي شودم
خاصه با مهره در ششدر بي ساماني