شاهنامه فردوسي

مرا آرزو در زمانه يکيست
که آن آرزو بر تو دشوار نيست

به گيتي در از پهلوانان گرد
پي زال زر کس نيارد سپرد

چو برگاه باشد درافشان بود
چو در جنگ باشد سرافشان بود

هميشه دلم در غم مهر اوست
شب و روزم انديشه چهر اوست

ستوده ز هندوستان تا به چين
ميان بتان در چو روشن نگين

که پرورده مرغ باشد به کوه
نشاني شده در ميان گروه

بپريم با مرغ و جادو شويم
بپوييم و در چاره آهو شويم

همي گل چدند از لب رودبار
رخان چون گلستان و گل در کنار

کمان ترک گلرخ به زه بر نهاد
به دست جهان پهلوان در نهاد

که ماهيست مهراب را در سراي
به يک سر ز شاه تو برتر بپاي

نفس را مگر بر لبش راه نيست
چنو در جهان نيز يک ماه نيست

پرستنده با ماه ديدار گفت
که هرگز نماند سخن در نهفت

کند حلقه در گردن کنگره
شود شير شاد از شکار بره

چو خورشيد تابنده شد ناپديد
در حجره بستند و گم شد کليد

نگفتم من اين تا نگشتم غمي
به مغز و خرد در نيامد کمي

بدين در خردمند را جنگ نيست
که هم راه دينست و هم ننگ نيست

به جاي شما آن کنم در جهان
که با کهتران کس نکرد از مهان

پدر بود در ناز و خز و پرند
مرا برده سيمرغ بر کوه هند

همي خواندندي مرا پور سام
به اورنگ بر سام و من در کنام

فرستاده در پيش او باد گشت
به زير اندرش چرمه پولاد گشت

به خواب اندرد آرد سر دردمند
ببندد در جنگ و راه گزند

در کاخ بر خويشتن بر ببست
از انديشگان شد به کردار مست

چه ماند از نکو داشتي در جهان
که ننمودمت آشکار و نهان

چنين گفت سيندخت با مرزبان
کزين در مگردان به خيره زبان

سپاهي که از کوه تا کوه مرد
سپر در سپر ساخته سرخ و زرد