167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
شاهنامه فردوسي
چو سيصد همان از در کارزار
منوچهر با سرو در قلب گاه
همه در پناه جهاندار بيد
نماندم بجز باد در مشت اوي
سران را ز خون بر سر افسر نهاد
خروشيد کاي مرد بيداد شوم
بيابي هم اکنون برش در کنار
پراگنده در دشت و دريا و کوه
سراسر بجنبيد لشکر ز جاي
شد آن ارجمند از جهان زار و خوار
بگردد ز راه و بتابد ز دين
يکي پور پاک آمد از ماه روي
بجوشد همي در دلم خون گرم
بد و نيک هرگز نماند نهان
يکي مرد بر تازي اسپ دوان
ازين در سخن چندگونه براند
که در تنت هر روز رنگيست نو
که در دل مرا مهر تو دلگسل
که در مهر باشد ورا مايه اي
دلم شاد و غمگين به کم بيش تست
که چون خويشتن در جهان کس نديد
که در پادشاهي بجنبد ز جاي
برآيين و رسم سراي سپنج
دلش تيز تر گشت در کار او
خروش آمد از در که بگشاي راه