مظهر العجايب عطار

سر حق گفتن ورا آسان بود
در دل او گر مکان آن بود

گفت سلطان اي به رحمت همنشين
کس نباشد با تو در معني بکين

گفت با استاد کي گنج علوم
نيست مثلت عارفي در مرز و بوم

چيست کار من که گردم غيب دان
تا که من ثابت قدم گردم در آن

گر بداني بي شکي واصل شوي
در ميان عاشقان مقبل شوي

گر بداني همره قرآن شوي
در معاني مغز نغز آن شوي

گر بداني اولين و آخرين
پيش تو باشد به معني در يقين

غير ازين خود نيست در علم درود
رو تو عود و چنگ را بربند زود

ليک گوش کس نيارد اين شنيد
هست اين اسرار من در جان دو عيد

غير ازين غير است در معني بدان
زآن که مقصود تو آمد اين بيان

آنچه مقصود است در علم آن بدان
بعد از آن خاموش باش و بي زبان

غير از اين پيوند جان خود مساز
ورنه آرندت به بوته در گداز

غير ازين در گوش خود نشنيده ام
من به چشم خويشتن اين ديده ام

غير ازين کفر است و بيراهي مرد
بعد ازين دفتر به کلي در نورد

شاهزاده چون کلام او شنيد
مدتي در علم مي جستي مزيد

چون که او را وقت خاموشي رسيد
گشت خاموش و دگر دم در کشيد

من عزايم خوانم و در وي دمم
نيک گردد نقد شاه عالمم

رحم کن بر جان من اي پير راه
گوي با او تاکند در من نگاه

خود بفرما تا سخن گويد به من
بعد از آن در جان من گيرد وطن

کرد آن شهزاده را آن شه سوار
سير مي کردند در هر مرغزار

پيشتر مي راند آن شاه وحيد
ناگهان دراج بانکي در کشيد

از زبان کردي تو سر را در زبان
اين معاني را ندانستي بيان

از زبان خود فتادي در رسن
خود زبان تو بود سردار تن

چون در اين مدت چنين صامت بدي
شکر کاين ساعت چنين گويا شدي

گر نگوئي تو سخن با من بلند
خويش را در خاک و خون خواهم فکند

شد خموشي ملکت جم در نگين
باشد اسرار خدا با وي يقين

هست خامش آيه صنع خدا
در همه معني بود او مقتدا

هست خاموشي نشان اهل راز
باش دايم از خموشي در گداز

هست خاموشي ميان روح و تن
رو تو شو خاموش و کن جا در وطن

هست خاموشي مرا در جان نهان
ليک حيدر گويد اين معني عيان

هست خاموشي مرا در پيش او
زان که گويائي از او باشد نکو

هست خاموشي همه گنجينه اش
او نشسته در درون سينه اش

هست خاموشي به پيش تو خراب
خويش را کردي به معني در عذاب

رو تو خاموشي گزين چون صابران
تا نيفتي در ميان فاجران

رو تو خاموشي گزين در سر شاه
تا بيابي سر معني از الاه

رو تو خاموشي بجو از عافيت
چون فنا خواهي شدن در عاقبت

رو به گورستان ببين تنها و دل
طعمه موران شده در زير گل

بعد از آن خاموش شو در کش زبان
تا شوي واقف ز اسرار نهان

ختم کن عطار و سر در کش بجيب
تا بيابي بوي اسرارش ز غيب

ختم کن عطار و در معني بايست
ختم معني چون به عين ولام ويي است

در هدايت او امام عصر بود
عالمي بر آستانش چهره سود

او مريد بي حد و اندازه داشت
تخم معني در همه دلها بکاشت

او مريدي داشت از خاصان خود
داشت در بزازي او دکان خود

بود محرم پيش آن مرد خدا
در محل خوف و هنگام رجا

از قضا را اوفتادش حادثه
بود در ماه صيام آن واقعه

ديد او را ناگهان يک مهتري
در ميان کار بد با دختري

شيخ گفتا کس روان سازم وليک
هيچ کس را در زنا کس گفته نيک ؟

در زنا باشد شفاعت نا نکو
من نخواهم اين شفاعت را از او

صحبت من با تو از بهر خدا ست
در دو عالم زان اميد من روا ست

حال و اوقاتم در اين دنيا خراب
و اندر آن دنيا همه بينم عذاب