ديوان حافظ

بر مثاني و مثالث بنواز اي مطرب
وصف آن ماه که در حسن ندارد ثاني

جز نقش تو در نظر نيامد ما را
جز کوي تو رهگذر نيامد ما را

هر روز دلم به زير باري دگر است
در ديده من ز هجر خاري دگر است

دلها همه در چاه زنخدان انداخت
وآنگه سر چاه را به عنبر بگرفت

باور نکني خيال خود را بفرست
تا در نگرد که بي تو چون خواهم خفت

فارغ دل آن کسي که مانند حباب
هم در سر ميخانه سرانداز شود

عالم همه سر به سر رباطيست خراب
در جاي خراب هم خراب اوليتر

در سنبلش آويختم از روي نياز
گفتم من سودازده را کار بساز

مردي ز کننده در خيبر پرس
اسرار کرم ز خواجه قنبر پرس

در باغ چو شد باد صبا دايه گل
بربست مشاطه وار پيرايه گل

در آرزوي بوس و کنارت مردم
وز حسرت لعل آبدارت مردم

من حاصل عمر خود ندارم جز غم
در عشق ز نيک و بد ندارم جز غم

مي گو نه بدانسان که ملالش گيرد
مي گو سخني و در ميانش مي گو

شاهنامه فردوسي

خرد را و جان را همي سنجد اوي
در انديشه سخته کي گنجد اوي

در بخشش و دادن آمد پديد
ببخشيد دانا چنان چون سزيد

که من شهر علمم عليم در ست
درست اين سخن قول پيغمبرست

از اين در سخن چند رانم همي
همانا کرانش ندانم همي

پراگنده در دست هر موبدي
ازو بهره اي نزد هر بخردي

چنان نامور گم شد از انجمن
چو در باغ سرو سهي از چمن

چه گويم که خورشيد تابان که بود
کزو در جهان روشنايي فزود

در و دشت برسان ديبا شدي
يکي تخت پيروزه پيدا شدي

نخستين برادرش کهتر به سال
که در مردمي کس ندارد همال

ز گيتي پرستنده فر و نصر
زيد شاد در سايه شاه عصر

و ديگر دلاور سپهدار طوس
که در جنگ بر شير دارد فسوس

بگفتش ورا زين سخن دربه در
که دشمن چه سازد همي با پدر