ديوان حافظ

چو شد باغ روحانيان مسکنم
در اينجا چرا تخته بند تنم

من آنم که چون جام گيرم به دست
ببينم در آن آينه هر چه هست

فلک را گهر در صدف چون تو نيست
فريدون و جم را خلف چون تو نيست

در اين خونفشان عرصه رستخيز
تو خون صراحي و ساغر بريز

سراي قاضي يزد ارچه منبع فضل است
خلاف نيست که علم نظر در آنجا نيست

آصف عهد زمان جان جهان تورانشاه
که در اين مزرعه جز دانه خيرات نکشت

به طاعت قرب ايزد مي توان يافت
قدم در نه گرت هست استطاعت

دگر شهنشه دانش عضد که در تصنيف
بناي کار مواقف به نام شاه نهاد

خسروا گوي فلک در خم چوگان توشد
ساحت کون ومکان عرصه ميدان تو باد

اي مه برج منزلت چشم و چراغ عالمي
باده صاف دايمت در قدح و پياله باد

مي گفت سحر گهي که يا رب
در دولت و حشمت مخلد

به سمع خواجه رسان اي نديم وقت شناس
به خلوتي که در او اجنبي صبا باشد

در سفالين کاسه رندان به خواري منگريد
کاين حريفان خدمت جام جهان بين کرده اند

از نهيبش پنجه مي افکند شير
در بيابان نام او چون مي شنيد

عاقبت شيراز و تبريز و عراق
چون مسخر کرد وقتش در رسيد

آنکه روشن بد جهان بينش بدو
ميل در چشم جهان بينش کشيد

به جاي لوح سيمين در کنارش
فلک بر سر نهادش لوح سنگين

در بزرگي کي روا باشد که تشريفات را
از فرشته بازگيري آنگهي بخشي به ديو

به گوش جان رهي منهي اي ندا در داد
ز حضرت احدي لا اله الا الله

گدا اگر گهر پاک داشتي در اصل
بر آب نقطه شرمش مدار بايستي

آن ميوه بهشتي کآمد به دستت اي جان
در دل چرا نکشتي از دست چون بهشتي

در سه سال آنچه بيندوختم از شاه و وزير
همه بربود به يک دم فلک چوگاني

دوش در خواب چنان ديد خيالم که سحر
گذر افتاد بر اصطبل شهم پنهاني

هيچ تعبير نمي دانمش اين خواب که چيست
تو بفرماي که در فهم نداري ثاني

همچو گل بر چمن از باد ميفشان دامن
زانکه در پاي تو دارم سر جان افشاني