ديوان حافظ

در همه دير مغان نيست چو من شيدايي
خرقه جايي گرو باده و دفتر جايي

جوي ها بسته ام از ديده به دامان که مگر
در کنارم بنشانند سهي بالايي

سرم ز دست بشد چشم از انتظار بسوخت
در آرزوي سر و چشم مجلس آرايي

مرا که از رخ او ماه در شبستان است
کجا بود به فروغ ستاره پروايي

عروس جهان گر چه در حد حسن است
ز حد مي برد شيوه بي وفايي

مي صوفي افکن کجا مي فروشند
که در تابم از دست زهد ريايي

مرا گر تو بگذاري اي نفس طامع
بسي پادشايي کنم در گدايي

دايم گل اين بستان شاداب نمي ماند
درياب ضعيفان را در وقت توانايي

در دايره قسمت ما نقطه تسليميم
لطف آن چه تو انديشي حکم آن چه تو فرمايي

زين دايره مينا خونين جگرم مي ده
تا حل کنم اين مشکل در ساغر مينايي

چون شمع نکورويي در رهگذر باد است
طرف هنري بربند از شمع نکورويي

خاقان شرق و غرب که در شرق و غرب، اوست
صاحب قران خسرو و شاه خدايگان

گر در خيال چرخ فتد عکس تيغ او
از يکدگر جدا شود اجزاي توأمان

قران بي طلعت تو جان نگرايد به کالبد
بي نعمت تو مغز نبندد در استخوان

هر دانشي که در دل دفتر نيامده ست
دارد چو آب خامه تو بر سر زبان

با پايه جلال تو افلاک پايمال
وز دست بحر جود در دهر داستان

اي آفتاب ملک که در جنب همتت
چون ذره حقير بود گنج شايگان

در جنب بحر جود تو از ذره کمتر است
صد گنج شايگان که ببخشي به رايگان

در دشت روم خيمه زدي و غريو کوس
از دشت روم رفت به صحراي سيستان

اي ملهکي که در صف کروبيان قدس
فيضي رسد به خاطر پاکت زمان زمان

ز دلبري نتوان لاف زد به آساني
هزار نکته در اين کار هست تا داني

هزار سلطنت دلبري بدان نرسد
که در دلي به هنر خويش را بگنجاني

به همنشيني رندان سري فرود آور
که گنجهاست در اين بي سري و ساماني

بيار باده رنگين که يک حکايت راست
بگويم و نکنم رخنه در مسلماني

به خاک پاي صبوحي کنان که تا من مست
ستاده بر در ميخانه ام به درباني