ديوان حافظ

آدمي در عالم خاکي نمي آيد به دست
عالمي ديگر ببايد ساخت و از نو آدمي

دلم گرفت ز سالوس و طبل زير گليم
به آن که بر در ميخانه برکشم علمي

برشکن کاکل ترکانه که در طالع توست
بخشش و کوشش خاقاني و چنگزخاني

گر چه دوريم به ياد تو قدح مي گيريم
بعد منزل نبود در سفر روحاني

سر عاشق که نه خاک در معشوق بود
کي خلاصش بود از محنت سرگرداني

کام بخشي گردون عمر در عوض دارد
جهد کن که از دولت داد عيش بستاني

با دعاي شبخيزان اي شکردهان مستيز
در پناه يک اسم است خاتم سليماني

پند عاشقان بشنو و از در طرب بازآ
کاين همه نمي ارزد شغل عالم فاني

ز تندباد حوادث نمي توان ديدن
در اين چمن که گلي بوده است يا سمني

ببين در آينه جام نقش بندي غيب
که کس به ياد ندارد چنين عجب زمني

سنگسان شو در قدم ني همچو آب
جمله رنگ آميزي و تردامني

در بحر مايي و مني افتاده ام بيار
مي تا خلاص بخشدم از مايي و مني

خون پياله خور که حلال است خون او
در کار يار باش که کاريست کردني

اي که در کشتن ما هيچ مدارا نکني
سود و سرمايه بسوزي و محابا نکني

چوگان حکم در کف و گويي نمي زني
باز ظفر به دست و شکاري نمي کني

در آستين جان تو صد نافه مدرج است
وان را فداي طره ياري نمي کني

سحرگه ره روي در سرزميني
همي گفت اين معما با قريني

که اي صوفي شراب آن گه شود صاف
که در شيشه برآرد اربعيني

خدا زان خرقه بيزار است صد بار
که صد بت باشدش در آستيني

نمي بينم نشاط عيش در کس
نه درمان دلي نه درد ديني

در مکتب حقايق پيش اديب عشق
هان اي پسر بکوش که روزي پدر شوي

گر در سرت هواي وصال است حافظا
بايد که خاک درگه اهل هنر شوي

بر در ميکده رندان قلندر باشند
که ستانند و دهند افسر شاهنشاهي

سر ما و در ميخانه که طرف بامش
به فلک بر شد و ديوار بدين کوتاهي

کلک تو خوش نويسد در شان يار و اغيار
تعويذ جان فزايي افسون عمر کاهي