ديوان حافظ

به اختيارت اگر صد هزار تير جفاست
به قصد جان من خسته در کمان داري

در آن شمايل مطبوع هيچ نتوان گفت
جز اين قدر که رقيبان تندخو داري

اي که در کوي خرابات مقامي داري
جم وقت خودي ار دست به جامي داري

اي که در دلق ملمع طلبي نقد حضور
چشم سري عجب از بي خبران مي داري

در کوي عشق شوکت شاهي نمي خرند
اقرار بندگي کن و اظهار چاکري

در شاهراه جاه و بزرگي خطر بسيست
آن به کز اين گريوه سبکبار بگذري

تو خود چه لعبتي اي شهسوار شيرين کار
که در برابر چشمي و غايب از نظري

مستي عشق نيست در سر تو
رو که تو مست آب انگوري

چه شکرهاست در اين شهر که قانع شده اند
شاهبازان طريقت به مقام مگسي

دوش در خيل غلامان درش مي رفتم
گفت اي عاشق بيچاره تو باري چه کسي

چنگ در پرده همين مي دهدت پند ولي
وعظت آن گاه کند سود که قابل باشي

در چمن هر ورقي دفتر حالي دگر است
حيف باشد که ز کار همه غافل باشي

نقد عمرت ببرد غصه دنيا به گزاف
گر شب و روز در اين قصه مشکل باشي

چو خسروان ملاحت به بندگان نازند
تو در ميانه خداوندگار من باشي

در آن چمن که بتان دست عاشقان گيرند
گرت ز دست برآيد نگار من باشي

در مقامي که صدارت به فقيران بخشند
چشم دارم که به جاه از همه افزون باشي

خرد در زنده رود انداز و مي نوش
به گلبانگ جوانان عراقي

صافيست جام خاطر در دور آصف عهد
قم فاسقني رحيقا اصفي من الزلال

منال اي دل که در زنجير زلفش
همه جمعيت است آشفته حالي

در وهم مي نگنجد کاندر تصور عقل
آيد به هيچ معني زين خوبتر مثالي

چون کرد در دلم اثر آواز عندليب
گشتم چنان که هيچ نماندم تحملي

چون عمر تبه کردم چندان که نگه کردم
در کنج خراباتي افتاده خراب اولي

مرغ زيرک به در خانقه اکنون نپرد
که نهاده ست به هر مجلس وعظي دامي

انت روائح رند الحمي و زاد غرامي
فداي خاک در دوست باد جان گرامي

بيا به شام غريبان و آب ديده من بين
به سان باده صافي در آبگينه شامي