ديوان حافظ

به مژده جان به صبا داد شمع در نفسي
ز شمع روي تواش چون رسيد پروانه

نبندي زان ميان طرفي کمروار
اگر خود را ببيني در ميانه

نديم و مطرب و ساقي همه اوست
خيال آب و گل در ره بهانه

لبش مي بوسم و در مي کشم مي
به آب زندگاني برده ام پي

بزن در پرده چنگ اي ماه مطرب
رگش بخراش تا بخروشم از وي

نجويد جان از آن قالب جدايي
که باشد خون جامش در رگ و پي

وصف رخ چو ماهش در پرده راست نايد
مطرب بزن نوايي ساقي بده شرابي

هر کسي با شمع رخسارت به وجهي عشق باخت
زان ميان پروانه را در اضطراب انداختي

گنج عشق خود نهادي در دل ويران ما
سايه دولت بر اين کنج خراب انداختي

و از براي صيد دل در گردنم زنجير زلف
چون کمند خسرو مالک رقاب انداختي

در مذهب طريقت خامي نشان کفر است
آري طريق دولت چالاکي است و چستي

در آستان جانان از آسمان مينديش
کز اوج سربلندي افتي به خاک پستي

با مدعي مگوييد اسرار عشق و مستي
تا بي خبر بميرد در درد خودپرستي

در گوشه سلامت مستور چون توان بود
تا نرگس تو با ما گويد رموز مستي

آمرزش نقد است کسي را که در اين جا
ياريست چو حوري و سرايي چو بهشتي

در مصطبه عشق تنعم نتوان کرد
چون بالش زر نيست بسازيم به خشتي

در آتش ار خيال رخش دست مي دهد
ساقي بيا که نيست ز دوزخ شکايتي

تعبير رفت يار سفرکرده مي رسد
اي کاج هر چه زودتر از در درآمدي

ذکرش به خير ساقي فرخنده فال من
کز در مدام با قدح و ساغر آمدي

کي يافتي رقيب تو چندين مجال ظلم
مظلومي ار شبي به در داور آمدي

در اين بازار اگر سوديست با درويش خرسند است
خدايا منعمم گردان به درويشي و خرسندي

اگر دلم نشدي پايبند طره او
کي اش قرار در اين تيره خاکدان بودي

چشم فلک نبيند زين طرفه تر جواني
در دست کس نيفتد زين خوبتر نگاري

در بوستان حريفان مانند لاله و گل
هر يک گرفته جامي بر ياد روي ياري

بنوش مي که سبکروحي و لطيف مدام
علي الخصوص در آن دم که سر گران داري