ديوان حافظ

برخاست بوي گل ز در آشتي درآي
اي نوبهار ما رخ فرخنده فال تو

اين نقطه سياه که آمد مدار نور
عکسيست در حديقه بينش ز خال تو

در پيش شاه عرض کدامين جفا کنم
شرح نيازمندي خود يا ملال تو

عرض حاجت در حريم حضرتت محتاج نيست
راز کس مخفي نماند با فروغ راي تو

آيا در اين خيال که دارد گداي شهر
روزي بود که ياد کند پادشاه از او

گر ديگرت بر آن در دولت گذر بود
بعد از اداي خدمت و عرض دعا بگو

خنک نسيم معنبر شمامه اي دلخواه
که در هواي تو برخاست بامداد پگاه

ز دوستان تو آموخت در طريقت مهر
سپيده دم که صبا چاک زد شعار سياه

گر تيغ بارد در کوي آن ماه
گردن نهاديم الحکم لله

من رند و عاشق در موسم گل
آن گاه توبه استغفرالله

به داغ بندگي مردن بر اين در
به جان او که از ملک جهان به

شبي مي گفت چشم کس نديده ست
ز مرواريد گوشم در جهان به

زلف در دست صبا گوش به فرمان رقيب
اين چنين با همه درساخته اي يعني چه

حافظا در دل تنگت چو فرود آمد يار
خانه از غير نپرداخته اي يعني چه

سبوکشان همه در بندگيش بسته کمر
ولي ز ترک کله چتر بر سحاب زده

عروس بخت در آن حجله با هزاران ناز
شکسته کسمه و بر برگ گل گلاب زده

وصال دولت بيدار ترسمت ندهند
که خفته اي تو در آغوش بخت خواب زده

فلک جنيبه کش شاه نصره الدين است
بيا ببين ملکش دست در رکاب زده

دوش رفتم به در ميکده خواب آلوده
خرقه تردامن و سجاده شراب آلوده

آشنايان ره عشق در اين بحر عميق
غرقه گشتند و نگشتند به آب آلوده

از چشم بخت خويش مبادت گزند از آنک
در دلبري به غايت خوبي رسيده اي

دامن کشان همي شد در شرب زرکشيده
صد ماه رو ز رشکش جيب قصب دريده

ياقوت جان فزايش از آب لطف زاده
شمشاد خوش خرامش در ناز پروريده

بس شکر بازگويم در بندگي خواجه
گر اوفتد به دستم آن ميوه رسيده

دارم من از فراقش در ديده صد علامت
ليست دموع عيني هذا لنا العلامه