مظهر العجايب عطار

ما و ايشان جمله در دينت رويم
جمله بر تعليم و تلقينت رويم

يا الهي کن دعايم مستجاب
در چنين اميد بخشم فتح باب

زر خالص خود نسوزد در گداز
زآن که خالص بود آمد پاک باز

چون ابوذر در ميان داش رفت
سري از اسرار حيدر فاش رفت

مصطفا را بد به او اسرارها
در بهشت او را بود گلزارها

بود او پير و ضعيف و ناتوان
ليک در باطن به معني بد جوان

تا رود در داش سوزان همچو او
عالمي بينند آن سر مگو

شه به سلمان گفت او در داش نيست
سر اسرار خدا خود فاش نيست

در پس داش است خود يک خانه
بوذر آنجا هست با پيمانه

چون که نام شه شنيد او محو شد
رفت در سکر و دگر با صحو شد

من مقلدنيستم در دين چو تو
دارم اسرار خدا از گفت او

رو تو چون بوذر زعشها پاک شو
بعد از آن در نار خوش چالاک شو

هستي خود را در آتش هر زمان
پيش صرافان معني کن بيان

رو تو چون منصور در درياي محو
چند خواني پيش مفتي صرف و نحو

رو تو چون منصور معني را شکاف
تا شوي در مظهرم معني شکاف

رو تو چون منصور و احمدشاه بين
تا شوي در شرع او خود راه بين

رو چو بوذر بحر را غواص دار
در معني راز بحر دين برآر

رو تو چون بوذر بنار معرفت
تا کني جا در مقام مغفرت

رو تو چون منصور بردار نعم
تا شوي تو جود مطلق در کرم

رو تو چون بوذر به شب بيدار شو
وآنگهي با ذکر حق در کار شو

هرکه واصل نيست او در پرده ايست
اندر اين وادي چو ره گم کرده ايست

هيچ مي داني که قرآن خوان که بود
همچو نوري در ميان جان که بود

هيچ ميداني که منصور از که گفت
در اسرار الهي را که سفت

هيچ ميداني که بوذر يار کيست
در جهان او واقف اسرار کيست

هيچ ميداني که سلمان با که ديد
نعره شيران در آن صحرا شنيد

هيچ مي داني که در معراج کيست
با محمد همسر و هم تاج کيست

هيچ مي داني که مرد و زنده شد
به اعرابي و شتر در پرده شد

تا بيابي راه و هم ره دان شوي
بعد از آن در وادي ايمان شوي

رو تو از پيوند دو نان دور شو
تا نباشي همچو ايشان در گرو

بوي سرگين در دماغت هست چست
محتسب گشتي که دينم شد درست

گر نباشد جمله کار توريا
در ره اين فش از کجا و تو کجا

اي تو با اين فسق و دستار بلند
در ميان خلق گشته خودپسند

هرکه آزار دل دانا کند
در دو عالم خويش را رسوا کند

رو مجو آزار دلها بي گناه
ورنه باشي در دو عالم رو سياه

اين چنين کس از بديها بدتر است
بلکه او خود در جهان چون کافر است

من چگويم با تو تو خود هيچ کس
در ميان خلق گشتي خرمگس

رو تو جوهردان و مظهر نيز هم
تا نگردي در معاني متهم

نيست چون عطار مرغي در جهان
زآن که هست او بلبل اين بوستان

پير تو شاهست ديگر پير نيست
در دو عالم همچو او يک مير نيست

ناصر خسرو که اندوهي گرفت
رفت و منزل در سر کوهي گرفت

رو تو در کار خدا مردانه باش
وز وجود خويشتن بيگانه باش

تا به بيني مظهر سلطان عشق
وانمائي در جهان برهان عشق

عشق دارد در جهان ديوانه ها
عشق کرده خانمان ويرانه ها

عشق گفتا من به تو ايمان دهم
بعد از آني در معاني جان دهم

عشق گفتا خود حقيقت آن ماست
وين معاني و بيان در شان ماست

عشق گويد جمله عالم منم
در ميان جان و تن محرم منم

عشق مي گويد منم درياي راز
با تو حاضر بوده ام من در نماز

عشق گويد که بسي اسرارها
من در اين مظهر به گفتم بارها

عشق مي گويد همه حيوان بدند
يک يکي در راه او انسان شدند

عشق مي گويد مدار حق منم
در معاني پود و تار حق منم