ديوان انوري

اين به انواع هنر معروف در فرزانگي
وان به اجناس شرف مشهور در پيغامبري

هرکه شد در طاعت آن داد دهرش زينهار
هرکه شد در خدمت اين داد بختش ياوري

در ارادت اول و در فعل گويي آخرست
گر به فکرت بر سر کوي کمالش بگذري

ذره اي از حلم او گر در گل آدم بدي
در ميان خلق ناموجود بودي داوري

مرگ در خون کشته غوطه خورد
گر در آن کر و فر درو يازي

در چنان موقفي ز حرص سخا
خصم را در سؤال بنوازي

گرچه در انشي نظمي که در ايشان گويي
راه بر قافيه مي گم شود از حيراني

گرچه در پاي تو افتم چه شود
گر سري در سخنم جنباني

در شکار از پي سائل تازي
در نماز آيت احسان خواني

برتر از نه فلکي در رفعت
گرچه در حيز چار ارکاني

وي در اين تهنيت بجاي نثار
از در جان که بر تو افشاني

رسد در ثناي تو نثرم به نثره
کشد در مديح تو شعرم به شعري

در تربيت مادح و در مالش دشمن
گويي اثر طاعت و پاداش گناهي

در خدمت تو تير ز نواب ملازم
در مجلس تو زهره ز اصحاب ملاهي

در حزم ره راست روي مهري
در حمله چپ و راست روي ماهي

در نسبت آن شرف توان ديد
چون فضل خداي در خدايي

زنطقش در خوي خجلت روان صاحب وصابي
ز دستش در طي نسيان رسوم حاتم طايي

الا تا گاه درگاهش بود گاهي در افزايش
ذراع روز و شب همواره در تاريخ پيمايي

در نسبت فرمان تو هستند عناصر
چون چار عيال آمده در طاعت شويي

و آسمان در طلب واسطه عقد نجوم
روي در راي تو آورده که وي شاهد وي

قطره در چشم حسودت نشگفت ار بفسرد
زانکه غم در نفسش تعبيه دارد مه دي

نه در مزاج کسي گرميي بد از سيکي
نه در دماغ کسي غلبه کرد قوت خواب

بحر در موج شبانروزي دلش را زير دست
ابر در باران نوروزي کفش را نايبست

به خدايي که در دوازده ميل
هفت پيکش هميشه در سفرست

زمانه ني در مردي در کرم بشکست
سپهر ني دم شخصي دم هنر دربست