ديوان حافظ

تکيه بر تقوا و دانش در طريقت کافريست
راهرو گر صد هنر دارد توکل بايدش

ساقيا در گردش ساغر تعلل تا به چند
دور چون با عاشقان افتد تسلسل بايدش

اي که در کوچه معشوقه ما مي گذري
بر حذر باش که سر مي شکند ديوارش

زمانه از ورق گل مثال روي تو بست
ولي ز شرم تو در غنچه کرد پنهانش

جمال کعبه مگر عذر ره روان خواهد
که جان زنده دلان سوخت در بيابانش

گو دلم حق وفا با خط و خالت دارد
محترم دار در آن طره عنبرشکنش

چو پيراهن شوم آسوده خاطر
گرش همچون قبا گيرم در آغوش

محل نور تجليست راي انور شاه
چو قرب او طلبي در صفاي نيت کوش

گوش من و حلقه گيسوي يار
روي من و خاک در مي فروش

دلبرم شاهد و طفل است و به بازي روزي
بکشد زارم و در شرع نباشد گنهش

خيال حوصله بحر مي پزد هيهات
چه هاست در سر اين قطره محال انديش

ما آزموده ايم در اين شهر بخت خويش
بيرون کشيد بايد از اين ورطه رخت خويش

برکشد آينه از جيب افق چرخ و در آن
بنمايد رخ گيتي به هزاران انواع

در زواياي طربخانه جمشيد فلک
ارغنون ساز کند زهره به آهنگ سماع

در وفاي عشق تو مشهور خوبانم چو شمع
شب نشين کوي سربازان و رندانم چو شمع

رشته صبرم به مقراض غمت ببريده شد
همچنان در آتش مهر تو سوزانم چو شمع

در ميان آب و آتش همچنان سرگرم توست
اين دل زار نزار اشک بارانم چو شمع

در شب هجران مرا پروانه وصلي فرست
ور نه از دردت جهاني را بسوزانم چو شمع

به جلوه گل سوري نگاه مي کردم
که بود در شب تيره به روشني چو چراغ

کنون چه چاره که در بحر غم به گردابي
فتاد زورق صبرم ز بادبان فراق

بسي نماند که کشتي عمر غرقه شود
ز موج شوق تو در بحر بي کران فراق

به مؤمني رو و فرصت شمر غنيمت وقت
که در کمينگه عمرند قاطعان طريق

حلاوتي که تو را در چه زنخدان است
به کنه آن نرسد صد هزار فکر عميق

تويي آن گوهر پاکيزه که در عالم قدس
ذکر خير تو بود حاصل تسبيح ملک

در خلوص منت ار هست شکي تجربه کن
کس عيار زر خالص نشناسد چو محک