ديوان حافظ

در هر طرف که ز خيل حوادث کمين گهيست
زان رو عنان گسسته دواند سوار عمر

حال ما در فرقت جانان و ابرام رقيب
جمله مي داند خداي حال گردان غم مخور

ز وصل روي جوانان تمتعي بردار
که در کمينگه عمر است مکر عالم پير

بيار ساغر در خوشاب اي ساقي
حسود گو کرم آصفي ببين و بمير

فرخنده باد طلعت خوبت که در ازل
ببريده اند بر قد سروت قباي ناز

از طعنه رقيب نگردد عيار من
چون زر اگر برند مرا در دهان گاز

بيا که فرقت تو چشم من چنان در بست
که فتح باب وصالت مگر گشايد باز

بس که در پرده چنگ گفت سخن
ببرش موي تا نمويد باز

مرا به کشتي باده درافکن اي ساقي
که گفته اند نکويي کن و در آب انداز

بيار زان مي گلرنگ مشک بو جامي
شرار رشک و حسد در دل گلاب انداز

مهل که روز وفاتم به خاک بسپارند
مرا به ميکده بر در خم شراب انداز

خيز و در کاسه زر آب طربناک انداز
پيشتر زان که شود کاسه سر خاک انداز

عاقبت منزل ما وادي خاموشان است
حاليا غلغله در گنبد افلاک انداز

ملک اين مزرعه داني که ثباتي ندهد
آتشي از جگر جام در املاک انداز

يا رب آن زاهد خودبين که بجز عيب نديد
دود آهيش در آيينه ادراک انداز

ساقيا يک جرعه اي زان آب آتشگون که من
در ميان پختگان عشق او خامم هنوز

طوطيان در شکرستان کامراني مي کنند
و از تحسر دست بر سر مي زند مسکين مگس

به منت دگران خو مکن که در دو جهان
رضاي ايزد و انعام پادشاهت بس

گشته ام در جهان و آخر کار
دلبري برگزيده ام که مپرس

آن چنان در هواي خاک درش
مي رود آب ديده ام که مپرس

بي تو در کلبه گدايي خويش
رنج هايي کشيده ام که مپرس

در خرقه چو آتش زدي اي عارف سالک
جهدي کن و سرحلقه رندان جهان باش

کمال دلبري و حسن در نظربازيست
به شيوه نظر از نادران دوران باش

طامات و شطح در ره آهنگ چنگ نه
تسبيح و طيلسان به مي و ميگسار بخش

زهد گران که شاهد و ساقي نمي خرند
در حلقه چمن به نسيم بهار بخش