ديوان حافظ

مکن به چشم حقارت نگاه در من مست
که آبروي شريعت بدين قدر نرود

من گدا هوس سروقامتي دارم
که دست در کمرش جز به سيم و زر نرود

باد بهار مي وزد از گلستان شاه
و از ژاله باده در قدح لاله مي رود

گويند سنگ لعل شود در مقام صبر
آري شود وليک به خون جگر شود

در تنگناي حيرتم از نخوت رقيب
يا رب مباد آن که گدا معتبر شود

اين سرکشي که کنگره کاخ وصل راست
سرها بر آستانه او خاک در شود

جميله ايست عروس جهان ولي هش دار
که اين مخدره در عقد کس نمي آيد

بر در ارباب بي مروت دنيا
چند نشيني که خواجه کي به درآيد

ترک گدايي مکن که گنج بيابي
از نظر ره روي که در گذر آيد

صالح و طالح متاع خويش نمودند
تا که قبول افتد و که در نظر آيد

نسيم در سر گل بشکند کلاله سنبل
چو از ميان چمن بوي آن کلاله برآيد

گرت چو نوح نبي صبر هست در غم طوفان
بلا بگردد و کام هزارساله برآيد

صبا به چشم من انداخت خاکي از کويش
که آب زندگيم در نظر نمي آيد

جهان بر ابروي عيد از هلال وسمه کشيد
هلال عيد در ابروي يار بايد ديد

مکن ز غصه شکايت که در طريق طلب
به راحتي نرسيد آن که زحمتي نکشيد

چو لطف باده کند جلوه در رخ ساقي
ز عاشقان به سرود و ترانه ياد آريد

سر خدا که عارف سالک به کس نگفت
در حيرتم که باده فروش از کجا شنيد

حضور خلوت انس است و دوستان جمعند
و ان يکاد بخوانيد و در فراز کنيد

از آن افيون که ساقي در مي افکند
حريفان را نه سر ماند نه دستار

دل در جهان مبند و به مستي سؤال کن
از فيض جام و قصه جمشيد کامگار

مي خور به شعر بنده که زيبي دگر دهد
جام مرصع تو بدين در شاهوار

شکر آن را که تو در عشرتي اي مرغ چمن
به اسيران قفس مژده گلزار بيار

سعي نابرده در اين راه به جايي نرسي
مزد اگر مي طلبي طاعت استاد ببر

خرم آن روز که با ديده گريان بروم
تا زنم آب در ميکده يک بار دگر

معرفت نيست در اين قوم خدا را سببي
تا برم گوهر خود را به خريدار دگر