ديوان حافظ

سال ها دفتر ما در گرو صهبا بود
رونق ميکده از درس و دعاي ما بود

دفتر دانش ما جمله بشوييد به مي
که فلک ديدم و در قصد دل دانا بود

ياد باد آن که چو چشمت به عتابم مي کشت
معجز عيسويت در لب شکرخا بود

ياد باد آن که نگارم چو کمر بربستي
در رکابش مه نو پيک جهان پيما بود

حلقه پير مغان از ازلم در گوش است
بر همانيم که بوديم و همان خواهد بود

بس بگشتم که بپرسم سبب درد فراق
مفتي عقل در اين مسئله لايعقل بود

ما جفا از تو نديديم و تو خود نپسندي
آن چه در مذهب ارباب طريقت نبود

گر مدد خواستم از پير مغان عيب مکن
شيخ ما گفت که در صومعه همت نبود

چون طهارت نبود کعبه و بتخانه يکيست
نبود خير در آن خانه که عصمت نبود

يا رب اين آينه حسن چه جوهر دارد
که در او آه مرا قوت تاثير نبود

دل که از ناوک مژگان تو در خون مي گشت
باز مشتاق کمانخانه ابروي تو بود

در مقامات طريقت هر کجا کرديم سير
عافيت را با نظربازي فراق افتاده بود

اي معبر مژده اي فرما که دوشم آفتاب
در شکرخواب صبوحي هم وثاق افتاده بود

طالب لعل و گهر نيست وگرنه خورشيد
همچنان در عمل معدن و کان است که بود

آن نافه مراد که مي خواستم ز بخت
در چين زلف آن بت مشکين کلاله بود

از دست برده بود خمار غمم سحر
دولت مساعد آمد و مي در پياله بود

هر کو نکاشت مهر و ز خوبي گلي نچيد
در رهگذار باد نگهبان لاله بود

مباحثي که در آن مجلس جنون مي رفت
وراي مدرسه و قال و قيل مسئله بود

قياس کردم و آن چشم جادوانه مست
هزار ساحر چون سامريش در گله بود

عذري بنه اي دل که تو درويشي و او را
در مملکت حسن سر تاجوري بود

در ازل هر کو به فيض دولت ارزاني بود
تا ابد جام مرادش همدم جاني بود

ما در درون سينه هوايي نهفته ايم
بر باد اگر رود دل ما زان هوا رود

خورشيد خاوري کند از رشک جامه چاک
گر ماه مهرپرور من در قبا رود

چو ماه نو ره بيچارگان نظاره
زند به گوشه ابرو و در نقاب رود

طمع در آن لب شيرين نکردنم اولي
ولي چگونه مگس از پي شکر نرود