ديوان حافظ

امروز که در دست توام مرحمتي کن
فردا که شوم خاک چه سود اشک ندامت

در خرقه زن آتش که خم ابروي ساقي
بر مي شکند گوشه محراب امامت

حيف است طايري چو تو در خاکدان غم
زين جا به آشيان وفا مي فرستمت

در راه عشق مرحله قرب و بعد نيست
مي بينمت عيان و دعا مي فرستمت

هر صبح و شام قافله اي از دعاي خير
در صحبت شمال و صبا مي فرستمت

در روي خود تفرج صنع خداي کن
کآيينه خداي نما مي فرستمت

محراب ابرويت بنما تا سحرگهي
دست دعا برآرم و در گردن آرمت

خواهم که پيش ميرمت اي بي وفا طبيب
بيمار بازپرس که در انتظارمت

مي گريم و مرادم از اين سيل اشکبار
تخم محبت است که در دل بکارمت

در اين شب سياهم گم گشت راه مقصود
از گوشه اي برون آي اي کوکب هدايت

اي آفتاب خوبان مي جوشد اندرونم
يک ساعتم بگنجان در سايه عنايت

اين راه را نهايت صورت کجا توان بست
کش صد هزار منزل بيش است در بدايت

پس از چندين شکيبايي شبي يا رب توان ديدن
که شمع ديده افروزيم در محراب ابرويت

در بهاي بوسه اي جاني طلب
مي کنند اين دلستانان الغياث

دل من در هواي روي فرخ
بود آشفته همچون موي فرخ

بيا بيا که زماني ز مي خراب شويم
مگر رسيم به گنجي در اين خراب آباد

در چين طره تو دل بي حفاظ من
هرگز نگفت مسکن مالوف ياد باد

مبتلا گشتم در اين بند و بلا
کوشش آن حق گزاران ياد باد

گر چه صد رود است در چشمم مدام
زنده رود باغ کاران ياد باد

دلي کو عاشق رويت نباشد
هميشه غرقه در خون جگر باد

آن که يک جرعه مي از دست تواند دادن
دست با شاهد مقصود در آغوشش باد

سلامت همه آفاق در سلامت توست
به هيچ عارضه شخص تو دردمند مباد

در اين چمن چو درآيد خزان به يغمايي
رهش به سرو سهي قامت بلند مباد

در آن بساط که حسن تو جلوه آغازد
مجال طعنه بدبين و بدپسند مباد

حسن تو هميشه در فزون باد
رويت همه ساله لاله گون باد