لسان الغيب عطار

کن در اين دنيا کرم را ورد خويش
گفته اند اين رمز را ياران پيش

در کرم کوش وکم آزاري خلق
چند ميگردي بگرد اهل زرق

اي پسر با جوهرم همخانه شو
يا چو مجنون در جهان ديوانه شو

يا برو پير ابهيلاجم ببر
يا دمي در منطق الطيرم نگر

در مصيبت نامه شرح حال دل
گفته ام واز غم شده اينجا خجل

خسرو و گل را کشا از بهر کار
تا بگيري دلبر خود در کنار

در الهي نامه سر يار بين
بگذر از خويش و همه دلدار بين

در کتابم جمله ترک سر بود
کشتن اين مرغک بي پر بود

سوي گفتارم نظر کن اي جوان
تا که مقصودت شود حاصل در آن

هرکسي در هستي خود گشته عاق
سرنهاده همچو مستي زير طاق

پاي کش از آب و طين اين جهان
تا که بيني دوست را در خود عيان

پاي در کش دست را برسرمزن
بشنو از اين پير دانا اي برنا سخن

هرکه آن منزل بديده يار ماست
در خور سوداي اين بازار ماست

غير او در ديده ما نيست کس
من ز ديده گويمت اينجا نفس

در نفس جان دادم و جانم ويست
پيش بيجانان مرا اين معني کي است

اهل تقليدند در مانده بخود
وين قلم بر لوح بدعت مانده خود

جنگ بهر لقمه شان در صبح و شام
کنج عزلت را بخود کرده حرام

قصد اهل دل در اينجا ميکنند
رشته رسوائي خود مي تنند

مادرت را هست اينجا گاه عيب
زان شوي منکر مرا در سر غيب

منکري عطار را کور افضي است
در طريقت پيرو دين علي است

اي سمرقندي مکن اين کار تو
ميفرستي خويش را در نار تو

خويش را در هاويه جا کرده
منزل شيطان چه پيدا کرده

سوزش مظهر سمرقندي کند
خويش را در نار او بندي کند

تا ابد باشد بلعنت سوگوار
آيد او با اهل دوزخ در شمار

در جهان خوانند مظهر را کسان
برتو خواهند کرد لعنت بيکران

از سگان جور فراوان ديده ام
دربدر در اين جهان گرديده ام

ما در اين عالم بدانش آمديم
واز براي اهل بينش آمديم

در شر و شورند خلقان مانده
جمله از درگاه يزدان مانده

از لسان الغيب بشنو راز من
شو در اين غيب اي پسر همباز من

از لسان الغيب بشنو پند دوست
تا در اين رشته شوي پيوند دوست

در لسان الغيب مظهر گفته ام
شمه از ديد حيدر گفته ام

خويش را تجريد کرده در جهان
کشف گشته بروي اين سر جهان

سر نهادم در بيابان فنا
هرچه آيد بر سرم زو مرحبا

بيکس و بي زاد و بي يار و رحيل
در بيابان فنا گشته قتيل

در بيابان فنا بنهاده سر
باز رسته از جفاي خير و شر

بگذر از وي چونکه داري مهلتي
ورنه دايم همچو او در زحمتي

گاه مي بندد گهي سر ميبرد
گاه در زندان خيبر ميبرد

اي پسر از صحبت شيخان گريز
خاک ايشان را در اين کوزه به پيز

روز و شب گرداندي از بهر جاه
روي خود کردي در اين عالم سياه

صبح دولت را نديده آن بصير
گر چه در عالم شده دانا کبير

فاجران در شب بخواب افتاده اند
بر خود اين دولت مبارک کرده اند

در جهان ماندي بناداني همه
روز و شب سوداش ميخواني همه

هرکه دل بسته درين دنياي دون
همچو هابيلي رود در چه نگون

من که ترکم با تمامي در غمم
روز و شب دارد درين غم ماتمم

من بسي آزار دارم در جهان
با وجود ترک اين معني بدان

راه اين دامت نمودم کن حذر
در چنين دانه مکن ديگر نظر

شکر کن عطار کين ره رفته
در بيابان فنا پي برده

نيست کوران را به پيشم حرمتي
پيش در خرمهره را کي قيمتي

مرد معني دار در بي بها است
چونکه از بحر جلال کبريا است

مرد دانا خويش را در باخته
همچو شمع از سوزشش بگداخته